opracowanie składa się z dwóch części. W pierwszym z nich zanotowano 1696 zarysowań u 69 chorych na świąd. Ślady po zadrapaniach podążały za spójnym wzorem na skórze, który był niezależny od przyczyny swędzenia. Najbardziej uderzającą cechą było podłużne ustawienie kończyn. Następnie staraliśmy się odnieść nasze wyniki do prac eksperymentalnych, które sugerują, że swędzenie jest najskuteczniej gaszone przez kontrstymulę zastosowaną w tym samym segmencie dermatomalnym. W takim przypadku można oczekiwać, że osoby cierpiące na swędzące choroby skóry będą drapać swędzące punkty na skórze za pomocą uderzeń skierowanych wzdłuż linii dermatomalnych, zyskując w ten sposób maksymalną ulgę. Wykorzystaliśmy dane uzyskane podczas pierwszej części naszego badania, aby przetestować tę możliwość. Pięćdziesiąt jeden procent analizowanych rysów przebiegało pod kątem mniejszym niż 20 stopni do najbliższej linii międzywęźla (znacznie wyżej niż 22,5% oczekiwane przez przypadek). Jednak skłonność do rysów biegnących wzdłuż linii dermatomalnych ograniczała się do kończyn. Ponadto, preferowane kierunki zarysowania grupy osób nieuchwytnych, nie powodowane potrzebą złagodzenia rzeczywistego swędzenia, pokrywały się ściśle ze wzorem rysów widocznych na swędzących pacjentach. Kierunek zarysowań można zatem określić zarówno przez czynniki mechaniczne wpływające na łatwość zarysowania, jak i przez rozmieszczenie dermatomów.