obecnie większość badań Kardiologicznego rezonansu magnetycznego (MRI) opiera się na protokołach wzmocnionych kontrastem, ale pojawiają się alternatywy niekontrastowe. Późne obrazowanie z użyciem gadolinu (ang. gadolin enhancement, LGE) w celu wykrycia blizny mięśnia sercowego można uznać za główną przyczynę włączenia MRI serca do rutynowej procedury klinicznej. Nowatorska technika noncontrast natywnego mapowania T1 pokazuje obiecującą charakterystykę tkanek w kardiomiopatii niedokrwiennej i nieischemicznej i może dostarczyć dodatkowych informacji na temat konwencjonalnego obrazowania LGE. Problemy techniczne, w tym zmienność pomiarów, nadal muszą zostać rozwiązane, aby ułatwić szerokie zastosowanie kliniczne. Wykrywanie niedokrwienia można wykonać za pomocą kontrastowej perfuzji naprężeniowej i bezkontrastowego obrazowania Ruchu Ściany naprężeniowej. Do koronarograficznej angiografii rezonansu magnetycznego (MRA) opracowano protokoły z materiałem kontrastowym i bez niego. Badania nad charakteryzacją blaszki miażdżycowej wprowadziły nowe zastosowania materiału kontrastowego. W przypadku MRA aorty, która tradycyjnie polegała na podawaniu kontrastowym, dostępnych stało się kilka protokołów niekontrastowych. Niniejszy przegląd zawiera przegląd tego, kiedy stosować materiał kontrastowy w MRI serca i naczyń związanych z sercem, podsumowuje główne elementy obrazowania i opisuje wartość diagnostyczną dostępnych technik wzmocnionych kontrastem i niekontrastowych. Materiał kontrastowy w MRI serca powinien być stosowany do obrazowania LGE w celu charakteryzacji tkanek w kardiomiopatii niedokrwiennej lub nieischemicznej i może być stosowany do obrazowania perfuzji naprężeniowej w celu wykrycia niedokrwienia. W badaniu MRI naczyń związanych z sercem należy unikać stosowania materiału kontrastowego, chyba że wymagana jest wysokiej jakości angiografia, której nie można uzyskać przy użyciu protokołów bezkontrastowych.

poziom dowodów: 5 skuteczność techniczna: Etap 3 J. Magn. Reson. Imaging 2017; 46:1551-1572.