Jerry Lee Lewis, (ur. 29 września 1935 w Ferriday, Luizjana, USA), amerykański piosenkarz i pianista, którego wirtuozeria, ekstatyczne występy i barwna osobowość uczyniły go legendarnym pionierem muzyki rockowej.

Britannica Quiz

Musical Line-Up

co blue-eyed 1940s crooner miał przeboje z „I’ ll Never Smile Again” I „This Love of Mine”? Niezależnie od tego, czy depczesz stopy, czy wolisz pstrykać palcami, Poczuj rytm w tym eklektycznym Studium Muzyki.

urodzony w biedzie, Lewis zaczął grać na fortepianie w wieku dziewięciu lat w domu ciotki. Jego ojciec, stolarz i szewc, dostrzegł jego pasję i talent i zastawił ich dom na zakup fortepianu. Lewis naśladował styl gry lokalnego kaznodziei i czarnych muzyków, których potajemnie obserwował podczas ich występów w lokalnych klubach i wkrótce występował na zgromadzeniach szkolnych, pokazach talentów i przebudzeniach namiotów, a także w radiu. Próbował włamać się do biznesu muzycznego w Nowym Orleanie i Shreveport w Luizjanie (w radiu Louisiana Hayride) oraz w Nashville w stanie Tennessee. Przyciągnięty sukcesem Elvisa Presleya, trafił do wytwórni Sun w Memphis w stanie Tennessee.

nazywany” zabójcą”, Lewis stał się główną gwiazdą rockabilly w Sun Records z” Whole Lotta Shakin’ Goin’ On”,” Great Balls of Fire „i” Breathless”, wszystkie Top Ten hitów w 1957 i 1958 roku. Jego rytmicznie zapewniony i wszechstronny styl” pompowania ” fortepianu (lewa ręka utrzymywała wzór driving boogie, a prawa dodała krzykliwych ornamentów) był pod wpływem muzyki kościelnej i muzyków country, takich jak Moon Mullican, który grał western swing i honky-tonk. Inne wczesne wpływy to Al Jolson, Jimmie Rodgers, Hank Williams, gorliwi kaznodzieje Zielonoświątkowi i afroamerykańscy muzycy rhythm-and-bluesowi, których młody południowiec ukradł, aby obserwować.

Lewis, wysoko wykwalifikowany instrumentalista i wokalista, napisał kilka piosenek. Był sztuką stylisty, tłumaczem potrafiącym odcisnąć osobisty znaczek na rozległym i różnorodnym repertuarze. Był człowiekiem o ogromnych sprzecznościach, dręczyły go konflikty między hedonizmem rock and rolla a jego surowym religijnym wychowaniem. Podobnie jak jego kuzyn, telewizyjny ewangelista Jimmy Swaggart, z którym dorastał, Lewis był rozdarty między ciałem a duchem. Zachwycił rzesze fanów swoją ekstrawagancką postawą i nieprzewidywalnym, charyzmatycznym showmansem na scenie, w telewizji i filmie. Blond włosy opadające mu Na twarz, ukazywały pozornie bezgraniczną energię i groźną seksualność, wykonując różne wybryki sceniczne: stojąc na fortepianie, grając na nim rękami i stopami, kopając o stołek, a nawet podpalając instrument.

w 1958 roku niemal zakończył karierę. Podczas trasy koncertowej w Anglii Lewis został zlekceważony przez prasę, gdy dowiedziono się, że poślubił swoją 13-letnią kuzynkę (córkę basisty). To, że poprzednie małżeństwo Lewisa było nadal ważne, tylko pogorszyło sprawę. Pomimo bojkotu, Lewis kontynuował nagrywanie i występy, gdzie tylko mógł. W 1961 jego wersja „What’ D I Say” Raya Charlesa stała się hitem. Lewis wkrótce wrócił do Anglii, tym razem witany jako gwiazda. Mimo to, jego powrót zakończył się dopiero pod koniec lat 60., po tym, jak zmienił swoje muzyczne zainteresowania i miał serię przebojów na listach przebojów w kraju; jego sukces w tym gatunku rozciągnął się na początku lat 80.

gdy Lewis wszedł w wiek średni, jego nagrania stały się bardziej sporadyczne, choć w późniejszym okresie życia zdobył pozytywne uznanie za Last Man Standing (2006), album duetów z panoply rocka, bluesa i legendy country. Podobnie pomyślana Płyta, Mean Old Man, została wydana w 2010 roku. Rock & Roll Time (2014) również zawierał wielu znanych muzyków, choć Lewis był głównym wokalistą.

temat biografii, filmów dokumentalnych i dużego hollywoodzkiego filmu, Życie Lewisa było przerywane przez niekonsekwentne zachowanie, problemy z alkoholem i narkotykami, ataki złego stanu zdrowia, długi podatkowe, Dzikie eskapady i sześć małżeństw. Jego talent, wytrwałość, długowieczność i ogromna spuścizna nagrań gwarantują mu jednak miejsce wśród rockowej rodziny królewskiej. Lewis został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame w 1986 roku.