w swoim eseju „Narrative Perspectives on Holocaust Literature” Leon Yudkin wykorzystuje House of Dolls jako jeden z kluczowych przykładów sposobów, w jakie autorzy podchodzili do Holokaustu, wykorzystując utwór jako przykład „pamiętników (świadectw), które wyglądają jak powieści” ze względu na oparcie się na własnych doświadczeniach autora.

Ronit Lentin w swojej pracy Israel and the Daughters Of The Shoah opowiada o domu lalek. W swojej książce lentin przeprowadza wywiady z dzieckiem ocalałych z Holokaustu, które wspomina House of Dolls jako jedną z pierwszych ekspozycji na Holokaust. Lentin zauważa, że” wyraźna, bolesna „historia wywarła ogromny wpływ, gdy została opublikowana i stwierdza, że” wiele dzieci ocalałych z Holokaustu, które piszą, zgodziłoby się z tym . . . ten dom lalek reprezentuje przemoc i seksualność w sposób graniczący z pornografią”.

Na ’ ama Shik, działająca w Yad Vashem, głównej Żydowskiej Organizacji pamięci o Ofiarach Holokaustu, uważa książkę za fikcję. Niemniej jednak jest to część programu nauczania Izraelskich szkół średnich.

sukces książki pokazał, że istnieje rynek nazistowskiej literatury popularnej, znanej w Izraelu jako Stalagi. Jednak Jechiel Szeintuch z Uniwersytetu Hebrajskiego z jednej strony odrzuca związki między smutnymi Stalagami, a pracami Ka-Tzetnika, które według niego opierały się na rzeczywistości, z drugiej.