informacje zawarte w tym artykule pochodzą z książki The DSM-5 in Perspective: Philosophical Reflections on the Psychiatric Babel oraz z artykułów czasopisma:

• krótka historia podręcznika diagnostyczno-statystycznego zaburzeń psychicznych: zagadnienia i implikacje dla przyszłości kanonu i praktyki psychiatrycznej
• przegląd psychiatrii amerykańskiej poprzez jej diagnozę: historia i rozwój diagnostycznego i statystycznego podręcznika zaburzeń psychicznych
• przyjęcie modelu ciągłego doskonalenia dla przyszłych wersji DSM

wczesne Konceptualizacje

W 1800 roku nastąpił ruch, aby znaleźć skuteczne leczenie osób, które wypełniały szpitale psychiatryczne w Ameryce, Wielkiej Brytanii i Europie kontynentalnej. Leczenie w tych szpitalach koncentrowało się na stosowaniu „traktowania moralnego” w przeciwieństwie do surowszych metod stosowanych w średniowiecznych przytułkach. Potrzeba określenia bardziej skutecznych sposobów leczenia osób z zaburzeniami zdrowia psychicznego doprowadziła do konieczności również klasyfikacji tych zaburzeń. Pierwsza uznana próba klasyfikacji zaburzeń zdrowia psychicznego pochodzi od francuskiego psychiatry Jean-Etienne-Dominique Esquirola i została zatytułowana dotycząca chorób psychicznych.

kilka lat później niemiecki psychiatra Emil Kraepelin opracował swoją klasyfikację chorób psychicznych, Compendium der Psychiatrie. Kraepelin wyróżnił dwie główne formy chorób psychicznych: otępienie praecox (które później zostało sklasyfikowane jako schizofrenia) i zaburzenia maniakalno-depresyjne (które później stanowiły podstawę klinicznej depresji i choroby afektywnej dwubiegunowej). Kraepelin udokumentował również trzy różne prezentacje demencji praecox, które obejmowały:

• paranoja, która składała się głównie z halucynacji i urojeń
• Hebefrenia, która prezentowała głównie niewłaściwe zachowania i niewłaściwe typy reakcji
• Katatonia, która prezentowała się jako pozowanie, dziwne manieryzmy lub skrajne pobudzenie

System Klasyfikacji Kraepelina stał się później podstawą nowoczesnego podręcznika diagnostycznego i statystycznego zaburzeń psychicznych (DSM).

Ameryka

w 1840 roku termin idiotyzm/obłęd został użyty do opisania niektórych osób w spisie powszechnym. Rząd zdecydował, że musi zebrać dane na temat występowania chorób psychicznych. Z biegiem czasu Kategoria idiotyzmu / szaleństwa urosła do siedmiu kategorii, które obejmowały melancholię, niedowład, mania, monomanię, dipsomanię, demencję i epilepsję. Rozszerzone kategorie spowodowały zamieszanie w diagnozach chorób psychicznych i doprowadziły do problemów z niepewnością, próbujących formalnie zidentyfikować te kategorie diagnostyczne.

w 1917 r.Podręcznik Statystyczny do korzystania z instytucji dla osób chorych na obłęd został stworzony przez Komitet Statystyki Amerykańskiego Towarzystwa Medyczno-psychologicznego (które później stało się Amerykańskim Stowarzyszeniem psychiatrycznym ) i inną organizację, National Commission on Mental Hygiene. Te dwie komisje rozdzieliły formy chorób psychicznych na 22 różne grupy, a informacje te zostały wykorzystane przez Biuro spisów powszechnych.

publikacja była nadal aktualizowana i do 1942 roku doczekała się 10 wydań. Podręcznik ten jest uważany za poprzednika pierwszego wydania DSM. Zawierała bardzo szerokie kategoryzacje zaburzeń psychicznych i miała bardzo ograniczone zastosowanie w ich diagnozowaniu. Ponadto Model Freudowski dominował w psychiatrii w tym okresie, a diagnozy reprezentowały ten wpływ.

DSM-I

zamieszanie dotyczące tego, co diagnozować, zostało wzmocnione przez wiele innych różnych systemów diagnostycznych, które były obecne w USA. Zaistniała realna potrzeba opracowania systemu klasyfikacji, który zminimalizowałby tę sytuację i zaowocował porozumieniem w dziedzinie psychiatrii, a także zapewnieniem wspólnego schematu diagnostycznego, który mógłby być stosowany w całym kraju. APA postanowiła stworzyć nowy system klasyfikacji, a w 1952 roku ukazało się pierwsze wydanie DSM (DSM-I).

DSM-i zawierał 102 bardzo szerokie kategorie diagnostyczne, które opierały się na zasadach psychodynamicznych (Freudowskich). Kategorie diagnostyczne zostały podzielone na dwie główne grupy zaburzeń psychicznych, które obejmowały:

• schorzenia, które zakładano, że są spowodowane jakimś rodzajem dysfunkcji mózgu
• schorzenia, które zakładano, że są wynikiem wpływu stresu środowiskowego u człowieka i skutkują niezdolnością do adaptacji

druga grupa została podzielona na (1) psychozy: ciężkie warunki, takie jak schizofrenia i maniakalne zaburzenie depresyjne oraz (2) psychoneurozy, które obejmowały zaburzenia osobowości, depresję i stany związane z lękiem

pomimo rozwoju zorganizowanego systemu klasyfikacji z kategoriami diagnostycznymi, podręcznik miał bardzo małą użyteczność diagnostyczną i wykazywał niewielki wpływ na proces diagnostyczny. To ustawiło scenę dla rozwoju drugiej edycji DSM.

DSM-II

aby zrekompensować braki DSM-I, drugie wydanie DSM zostało opublikowane w 1968 roku. DSM-II był nadal pod silnym wpływem Freudowskich zasad, mimo że zasady te traciły w tym czasie popularność. DSM-II miał dwie poważne modyfikacje.

• rozszerzono definicję choroby psychicznej, która uwzględniała łagodniejsze warunki występujące w populacji ogólnej. Niektóre z tych warunków wydają się być oczywistymi próbami poszerzenia bazy klientów psychiatrii, takich jak warunki bez oczywistych zaburzeń psychicznych (normalne osoby, które mimo to muszą być badane przez psychiatrę). Chociaż włączenie niektórych z tych kategorii miało na celu uwzględnienie reakcji na stresy środowiskowe, wywołało to również sporo zamieszania.
• nastąpiła również zwiększona Kategoryzacja, która doprowadziła do wielu podziałów istniejących kategorii. Na przykład dodano osiem różnych „alkoholowych zespołów mózgowych” i zwiększono liczbę kwalifikatorów do diagnoz. DSM-i zawierał cztery kwalifikatory do diagnozy, podczas gdy DSM-II zawierał dziewięć kwalifikatorów dla wielu diagnoz.

liczba kategorii diagnostycznych została zwiększona do 182, A opisy nadal nie były przydatne w opracowaniu formalnej diagnozy. Wymagały subiektywnych interpretacji prozatorskich opisów zachowań.

DSM–III

wielu krytyków pojawiło się w latach 60. i 70.wielu z nich, takich jak psychiatra Tomasz Szasz, postawiło poważne wyzwania fundamentalnej zasadzie DSM, że Warunki psychiatryczne są w rzeczywistości prawdziwymi chorobami. Ponadto całkowity brak wyraźnych granic między zdrowiem psychicznym, normalnym zachowaniem i chorobą oraz niska wiarygodność kategorii psychiatrycznych w DSM-II była krytykowana niemal powszechnie.

Narodowy Instytut Zdrowia Psychicznego (NIMH) wycofał wsparcie badawcze, a ubezpieczyciele wykazali brak zaufania do programu diagnostycznego. Konkurencja ze strony niemedycznych dostawców leczenia psychicznego również sprawiła, że warunki dla psychiatrów były raczej niepewne. Ponadto rozwój bardziej biologicznie zorientowanych szkół myślenia i psychiatrii, rozwój ilościowych narzędzi oceny, takich jak skale ocen, oraz potrzeba skrócenia ogólnego czasu leczenia osób również doprowadziły do potrzeby nowego systemu klasyfikacji.

DSM-III został wydany w 1980 roku. Liczba kategorii diagnostycznych wzrosła do 265, a usunięcie wielu terminów psychiatrycznych używanych we wcześniejszych wydaniach zostało zastąpione terminologią bardziej biologiczną. Kilka zaburzeń podzielono na kilka odrębnych kategorii (np., stara Kategoria „zaburzenia odżywiania” została zastąpiona czterema rodzajami „zaburzeń odżywiania”). Wiele diagnoz, które zawierały etykiety, które były oczywiście freudowskie w naturze, zostało również przemianowanych; najczęstszą zmianą było użycie terminu zaburzenia w miejsce poprzedniego terminu nerwica.

w tym wydaniu znalazło się również wiele nowych zaburzeń, w tym zespół stresu pourazowego, zespół deficytu uwagi itp. Ponadto homoseksualizm jako zaburzenie został usunięty w DSM-III; faktycznie został usunięty w siódmym druku DSM-II, który miał miejsce w 1974, ale to wydanie było pierwszym Nowym, które wykluczyło homoseksualizm jako kategorię chorób psychicznych. Jednak pojęcie homoseksualizmu ego-dystonicznego pozostało w podręczniku (definiowane jako osoby homoseksualne i cierpiące emocjonalny niepokój z powodu swojej orientacji seksualnej). Dokonano również kilku innych modyfikacji mających na celu przedstawienie kategorii diagnostycznych jako wzajemnie wykluczających się chorób.

DSM-III jest uważany przez wielu za punkt odniesienia w zmianie ostrości systemu diagnostycznego psychiatrii. Zmiany te obejmowały ruch w kierunku bardziej biologicznie zorientowanych poglądów na choroby psychiczne zgodnych z medycznym podejściem do diagnoz i unikanie Freudowskich zasad, które do tej pory dominowały w psychiatrii. Kolejne edycje rewizji DSM kontynuują tradycję ustanowioną przez DSM-III.

DSM-III-r

w 1987 roku APA opublikowała poprawione wydanie DSM-III, które zmieniło nazwę i zreorganizowało niektóre kategorie oraz wprowadziło zmiany w kryteriach diagnostycznych innych. DSM-III-R zawierał 292 kategorie diagnostyczne i usunął szereg kontrowersyjnych diagnoz, w tym homoseksualizm ego-dystoniczny. Co ciekawe, Podręcznik ten był znacznie dłuższy niż inne podręczniki (567 stron).

kontynuowano starania, aby kategorie diagnostyczne były czysto opisowe, wymieniały specyficzne objawy w przeciwieństwie do opisów prozatorskich i koncentrowały się na wiarygodności diagnoz. Głównym problemem w poprzednich edycjach DSM była wiarygodność kategorii diagnostycznych. Odnosi się to do zdolności różnych klinicystów w różnych obszarach dających tej samej osobie tę samą diagnozę psychiatryczną w wyniku stosowania DSM. Koncentracja na niezawodności diagnostycznej rozpoczęła się od DSM-III, a kontynuowana była w DSM-III-R. Przed tymi edycjami nierzadko dwóch różnych psychiatrów oceniających tę samą osobę stawiało zupełnie inne diagnozy. Była to poważna krytyka wcześniejszych wydań DSM.

• DSM-IV

  do lat 90.XX wieku ustalono wzorzec rozwoju kategorii diagnostycznych i ich kryteriów diagnostycznych. Rewizja w 1994, DSM-IV został opublikowany, wymieniając 297 różnych zaburzeń na 886 stronach. Inną istotną zmianą w stosunku do DSM-III-R było dodanie opisowego terminu diagnostycznego znaczenie kliniczne. Kryterium to wskazywało, że objawy wyświetlane przez osobę muszą prowadzić do „klinicznie istotnego niepokoju lub upośledzenia w obszarach społecznych, zawodowych lub innych ważnych obszarach funkcjonowania”, aby uzyskać konkretną diagnozę. Inne drobne zmiany i diagnozy zostały usunięte lub usunięte.

• DSM-IV-TR

  w 2000 roku opublikowano DSM-IV-TR. Kategorie diagnostyczne w tej rewizji pozostały zasadniczo takie same, a sekcje tekstowe opisujące niektóre aspekty kryteriów diagnostycznych zostały zaktualizowane i zmienione. Ponadto w podręczniku zastosowano pięcioczęściowy system diagnostyki osiowej, który obejmował kilka różnych wymiarów diagnoz, w tym:

  • oś i: zespoły kliniczne
  • Oś II: zaburzenia osobowości i rozwoju (upośledzenie umysłowe)
  • Oś III: Ogólne warunki medyczne
  • oś IV: problemy psychospołeczne i środowiskowe
  • Oś V: globalna ocena funkcjonowania (oceniana w skali od 0 do 100)

DSM-5

W 2013 wydano DSM-5, który miał szereg istotnych zmian. Na przykład usunięto szereg zaburzeń (np. podzbiory zaburzeń ze spektrum autyzmu, takie jak zespół Aspergera, autyzm klasyczny, zespół Retta itp., na korzyść jednej ogólnej diagnozy); tradycyjne pięć podtypów schizofrenii zostało usuniętych; schizofrenia została konceptualizowana jako zaburzenie pojedyncze; i inne zaburzenia zostały podane własnej kategorii (na przykład, zespół stresu pourazowego) lub zmieniły się znacząco (na przykład, zaburzenia somatyzacji). Wiele z tych zmian było bardzo kontrowersyjnych, takich jak określenie zaburzenia w żałobie.

zrezygnowano również z zastosowania osiowego systemu diagnostycznego w DSM-IV-TR. Długo oczekiwana rewizja wzbudziła sporo kontrowersji, a wiele organizacji, w tym Narodowy Instytut Zdrowia Psychicznego, ślubowało rozpoczęcie badań nad opracowaniem własnego systemu diagnostycznego chorób psychicznych.

ogólne Problemy z serią DSM

wszystkie książki zostały napisane krytycznie do serii DSM. Poniżej znajdują się opisy niektórych z najważniejszych krytyki.

• proces ustalania konkretnej diagnozy, wyboru kryteriów diagnostycznych i oceny informacji jest przeprowadzany przez komitet, w przeciwieństwie do korzystania z rzeczywistych dowodów medycznych lub testów. Na przykład, prawie wszystkie kryteria diagnostyczne we wszystkich wydaniach DSM są obserwacje behawioralne, a nie formalne wyniki badań biologicznych lub medycznych. Pomimo licznych prób uczynienia tych kryteriów diagnostycznych obiektywnymi, są to opisy całkowicie subiektywne i wymagają dużej interpretacji od klinicysty. Narodowy Instytut Zdrowia Psychicznego zaproponował badania w celu opracowania konkretnych markerów biologicznych lub testów biologicznych w celu identyfikacji zaburzeń zdrowia psychicznego.
• skład komisji w przeszłości był podejrzany, chociaż w obecnej edycji może to nie być tak duży problem. Wielu członków Komitetu wnoszących wkład w kategorie diagnostyczne i poprzednie edycje miało znaczące powiązania z branżą farmakologiczną. Była to poważna krytyka poprzednich edycji DSM, ale nie jest tak istotna krytyka DSM-5.
• koncentracja na niezawodności jest problematyczna. Po pierwsze, rzeczywista wiarygodność kategorii diagnostycznych DSM jest stosunkowo niska, mimo że komitet skupił się na wiarygodności tych kategorii. Po drugie, koncentracja na wiarygodności nie gwarantuje, że kategorie diagnostyczne są ważne. Ważność odnosi się do prawdziwości niektórych kwestii. Istnieje wiele krytyki dotyczących rzeczywistej ważności wielu kategorii diagnostycznych w DSM
• DSM patologizuje wiele normalnych zachowań. Jest to krytyka, która trwa od momentu powstania serii. Na przykład w DSM-5 sporo kontrowersji wywołało pojęcie zaburzenia żałoby. Wiele osób uważa, że klasyfikowanie żałoby jako potencjalnej choroby psychicznej było niewłaściwe.
• wybór, ile kryteriów diagnostycznych należy zastosować, aby spełnić rzeczywistą diagnozę, wydaje się być stosunkowo arbitralny. Niektóre diagnozy wymagały czterech kryteriów diagnostycznych, niektóre pięć, niektóre dwa itd. Krytycy zastanawiają się, czy różnica między trzema kryteriami diagnostycznymi w porównaniu z czterema kryteriami diagnostycznymi jest rzeczywiście oparta na jakichkolwiek znaczących założeniach.
• osoby, które otrzymują tę samą diagnozę, mogą mieć zupełnie inne prezentacje. Ponieważ tylko pewna liczba kryteriów diagnostycznych musi być spełniona, aby otrzymać diagnozę (np., cztery z dziewięciu całkowitych kryteriów diagnostycznych), istnieje wiele różnych scenariuszy, w których osoby otrzymujące dokładnie tę samą etykietę diagnostyczną mają wyraźnie różne prezentacje. To nie ma sensu koncepcyjnego.
• wreszcie, określenie zaburzeń psychicznych na wzajemnie wykluczające się Kategorie nie jest zgodne ze zrozumieniem ludzkich zachowań. Jak się okazuje, tak zwane wzajemnie wykluczające się Kategorie diagnostyczne w serii DSM nie wykluczają się wzajemnie, a inne bardziej funkcjonalne podejścia do niektórych kategorii diagnostycznych, takich jak zaburzenia osobowości, zostały zasugerowane, ale nie zostały wdrożone przez komitety. Konceptualizacja choroby psychicznej przez komitety i APA często nie jest zgodna z większością badań w tej dziedzinie, mimo że komitety tworzące diagnozę przeglądają te badania i wykorzystują je do opracowania swoich kryteriów diagnostycznych i kategorii. Próba sklasyfikowania zaburzeń psychicznych w taki sam sposób, w jaki klasyfikowane są choroby fizyczne, może nie być prawidłowym podejściem.

wnioski

DSM został opracowany jako podręcznik diagnostyczny do klasyfikacji różnych form chorób psychicznych i zapewnienia obiektywnych kryteriów diagnostycznych stosowanych w identyfikacji ich w terenie. DSM przeszedł szereg różnych zmian, i w większości przypadków, seria DSM pozostaje bardzo krytykowany mimo wciąż jest „jedyną grą w mieście.”Inne organizacje, takie jak Narodowy Instytut Zdrowia Psychicznego, zdecydowały się na próbę opracowania własnego schematu diagnostycznego choroby psychicznej w wyniku ich niezadowolenia z DSM; jednak każde nowe podejście do diagnozowania choroby psychicznej jest najprawdopodobniej Dalekie. Lekarze zdrowia psychicznego będą nadal korzystać z DSM-5 pomimo zastrzeżeń lub bieżących obaw.