Ustawa o rekultywacji z 1902 roku ustanowiła Biuro rekultywacji i zezwoliła na budowę i eksploatację federalnych projektów zaopatrzenia w wodę do nawadniania ziem na Zachodzie. Ustawodawstwo to otworzyło znaczną część suchego zachodu na osiedlenie się, przewidując federalne inwestycje w wielkoskalowe projekty nawadniające, którym w przeciwnym razie brakowało wystarczającego kapitału prywatnego, aby je wesprzeć. Kolejne przepisy rozszerzyły potencjalne cele projektów rekultywacyjnych o wykorzystanie energii wodnej, przemysłowe i komunalne, a rekreacja, Ochrona ryb i przyrody, Kontrola przeciwpowodziowa i korzyści nawigacyjne były również dozwolone dla poszczególnych projektów rekultywacyjnych.

od 1990 roku Federalna inwestycja w ukończone obiekty projektowe od początku programu rekultywacji wyniosła około 9,9 miliarda dolarów, a projekty te zapewniają wodę do nawadniania na około 9,3 miliona akrów – około 19% całkowitej powierzchni nawadnianej kraju. Chociaż początkowo rozważano, że dochody z projektów będą ostatecznie spłacać całą inwestycję Stanów Zjednoczonych, znaczne dotacje federalne – w formie nieoprocentowanej spłaty i spłaty w oparciu o szacunkową „zdolność do płacenia”, a nie rzeczywiste koszty-zostały następnie zatwierdzone, aby umożliwić utrzymanie rentowności tych projektów. W rezultacie Stany Zjednoczone zachowały znaczny udział finansowy w tych projektach, a także prawo własności do prac projektowych, takich jak zapory, zbiorniki wodne i Obiekty wylotowe.