Atomy mogą być malutkie, ale dużo się dzieje pod powierzchnią. Na początku 1900 roku, Gilbert N. Lewis (amerykański chemik i profesor na University of California, Berkeley) znacząco przyczynił się do naszego zrozumienia elektronów walencyjnych.

niektóre podstawy: Atomy składają się z neutronów, protonów i elektronów. Jądro (lub centrum atomu)składa się z neutronów i protonów. Elektrony otaczają jądro w skorupach. Powłoka najbliżej jądra może pomieścić dwa elektrony. Druga powłoka może pomieścić do ośmiu elektronów, trzecia do 18. (Różne elementy mają różną liczbę powłok, każda powłoka może pomieścić tylko stałą liczbę elektronów i istnieje schematyczny sposób na określenie tej liczby).

Atomy-może nie w przeciwieństwie do ludzi?!- mieć jeden główny cel: stać się stabilnym. Gdy zewnętrzna powłoka wokół atomu jest wypełniona elektronami walencyjnymi, atom jest stabilny i nie musi wchodzić w interakcje z innymi atomami, aby znaleźć stabilność. To dlatego elementy takie jak neon i argon tak naprawdę nie reagują z innymi pierwiastkami (ponieważ ich zewnętrzna powłoka jest naturalnie pełna ośmiu elektronów walencyjnych).

co robią Atomy, jeśli ich zewnętrzna powłoka nie jest całkowicie wypełniona elektronami walencyjnymi? Łączą się z innymi niestabilnymi atomami! Istnieją dwa podstawowe rodzaje wiązań:

pierwszy rodzaj nazywa się wiązaniem kowalencyjnym. Wiązania kowalencyjne zdarzają się, gdy dwa atomy łączą się, dzieląc elektrony walencyjne. Jednym z przykładów wiązania kowalencyjnego jest wiązanie wodorowe (lub H₂). Pojedynczy atom wodoru ma tylko jedną zewnętrzną powłokę i jeden elektron walencyjny. Pierwsza powłoka może pomieścić dwa elektrony, więc wodór jest naturalnie niestabilny. Aby to naprawić, atom wodoru będzie współdzielił elektron walencyjny z innego atomu wodoru, więc obaj znajdą stabilność.

drugim rodzajem wiązania jest wiązanie jonowe. Kiedy jeden atom zyskuje elektron walencyjny, podczas gdy inny ATOM traci elektron walencyjny, nazywa się to wiązaniem jonowym. Wiązania jonowe są silniejsze niż wiązania kowalencyjne. Fluorek sodu (NaF) jest powszechnym przykładem związku utworzonego przez wiązanie jonowe. Sód ma tylko jeden elektron walencyjny w trzeciej powłoce, podczas gdy fluor ma siedem elektronów walencyjnych w drugiej powłoce (sód nie ma Trzeciej powłoki). Kiedy łączą się, sód „daje” swój elektron walencyjny fluorowi, więc oboje mogą mieć osiem elektronów walencyjnych w swoich zewnętrznych powłokach i być stabilni.