dynastia Saud, Arabski Āl Saʿūd („Dom Saʿūd”), władcy Arabii Saudyjskiej. W XVIII wieku Muhammad ibn Saud (zm. 1765), wódz arabskiej wioski, która nigdy nie znalazła się pod kontrolą Imperium Osmańskiego, doszedł do władzy wraz z ruchem religijnym Wahhābī. On i jego syn ʿAbd al -ṣazīz i (panował 1765-1803) podbili większą część Arabii; Saud i (panował 1803-14) podbili święte miasta Mekki i Medyny we wczesnych latach jego rządów. Sułtan Osmański nakłonił wicekróla Egiptu do rozbicia Saudyjczyków i Wahhābīs, co udało się osiągnąć w 1818 roku. Drugie Państwo saudyjskie zostało utworzone w 1824 roku przez wnuka Muhammada ibn Sauda Turkī (panował 1823-34), który uczynił Rijad swoją stolicą. Gdy zmarł syn Turkī Fayṣal (panował 1834-38; 1843-65), spory o sukcesję doprowadziły do wojny domowej. Władza powróciła w ręce Saudyjczyków dopiero w 1902 roku, kiedy Ibn Saud odzyskał Rijad. W 1932 roku dekretem królewskim ustanowił Królestwo Arabii Saudyjskiej. Kilku jego synów rządziło później krajem: Saud II (panował 1953-64), Faisal (panował 1964-75), Khalid (panował 1975-82), Fahd (panował 1982-2005), Abdullah (panował 2005-15) i Salman (panował 2015– ).