jak często powiedziano ci, aby jeść więcej białka i mniej węglowodanów, aby zachować zdrowie? Nie jest to wyłaniająca się kultura żywności, ale raczej dominujący dogmat w naszym społeczeństwie. Lekarze, dietetycy i inni pracownicy służby zdrowia stale opowiadają nam o zaletach diety wysokobiałkowej (HPD), takich jak szybkie odchudzanie, spalanie kalorii, zmniejszanie apetytu, zapobieganie otyłości, zarządzanie zespołem metabolicznym i leczenie cukrzycy. To współczesne credo zaszło tak daleko, że czujemy się stale zmuszeni do jedzenia więcej białka i mniej węglowodanów, w tym jeszcze mniej owoców i warzyw. Czujemy się zmuszeni do jedzenia tylko mięsa z kanapki i pozostawiania bułki podczas jedzenia przed innymi, w przeciwnym razie możemy stracić wiarygodność wśród przyjaciół i rówieśników. Jeśli ktoś ośmieli się zalecić „dietę niskobiałkową” (LPD) lub, co gorsza, sugerować, że „HPD może powodować szkody”, zostanie to uznane za poważną aberrację dla zdrowia i tabu.

czy dieta wysokobiałkowa jest biologicznie odpowiednim żywieniem dla fizjologii człowieka? Przez około 10 000 lat, od końca epoki paleolitu do po ii wojnie światowej, ludzkość spożywała dietę niskoenergetyczną nie >średnio 2500 cal/dzień, z białkiem zawierającym <10-15% całkowitej energii . W 10-wiecznej erze rolnictwa całkowite spożycie białka przez naszych przodków wynosiło <1 g/kg masy ciała/dzień, najprawdopodobniej w przedziale 0,6–0,8 g/kg/dzień. Węglowodany i tłuszcze roślinne dostarczały >85% dziennego spożycia energii. Otyłość nigdy nie była problemem, a cukrzyca typu 2 Była rzadką chorobą do niedawna, to znaczy już w latach 60.XX wieku. wraz z rozkwitem powojennego dobrobytu gospodarczego na całym świecie w latach 70. i później, coraz więcej przetworzonych węglowodanów i więcej tłuszczów pochodzenia zwierzęcego wchodziło do naszej codziennej diety. Światowa pandemia otyłości i cukrzycy nastąpiła, najpierw w krajach rozwiniętych, a następnie w krajach rozwijających się i gospodarkach wschodzących. Żaden region na ziemi nie został oszczędzony przed spustoszeniem nadmiaru pożywienia. Aby uchronić się przed otyłością i cukrzycą, zaakceptowaliśmy pojawiające się dane sugerujące, że możemy schudnąć, jedząc więcej białka. Następnie pojawiły się Schematy wysokobiałkowe, takie jak Atkins, Zone, South Beach i diety ketogeniczne, w których dzienne spożycie białka wzrosło do 20-25% lub więcej całkowitego dziennego spożycia energii. Powiedziano nam, że uzyskanie dużej ilości białka jest ożywieniem naszego myśliwego–zbieracza ducha przodków i pomoże utrzymać naszą beztłuszczową masę mięśniową i zmniejszyć masę tłuszczu. Tendencja ta doprowadziła do spożycia większej ilości mięsa i innych produktów pochodzenia zwierzęcego, a hodowla wysokobiałkowa stała się preferowanym, zdrowym i bezpiecznym sposobem odżywiania się na początku XXI wieku.

czy HPD jest bezpieczne dla zdrowia nerek czy nie? Dowody sugerują, że spożycie posiłku wysokobiałkowego prowadzi do zwiększenia szybkości filtracji kłębuszkowej (GFR), co prowadzi do „hiperfiltracji kłębuszkowej” w wyniku wzrostu aminokwasów, co prowadzi do rozszerzenia „aferentnego” tętnicy i zwiększenia ciśnienia wewnątrzgałkowego. Odwrotnie, niższe spożycie białka w diecie prowadzi do większego zwężenia tętnicy aferentnej, co skutkuje zmniejszeniem ciśnienia wewnątrzgałkowego i obniżeniem GFR, jak pokazano na fig. 1. Dlatego LPD zaleca się osobom z przewlekłą chorobą nerek (CKD) lub z ryzykiem CKD , takim jak pacjenci z cukrzycą lub otyli z mikroalbuminurią, a nawet z samotną nerką, biorąc pod uwagę spójne dane zarówno w modelach zwierzęcych, jak i badaniach fizjologii kłębuszków nerkowych na ludziach. W tym celu, nowe dane dotyczące osób i populacji sugerują, że hiperfiltracja kłębuszków nerkowych związana z dietą wysokobiałkową może prowadzić do zwiększenia ryzyka de novo CKD lub może przyspieszyć postęp istniejącej wcześniej CKD. Podczas gdy osoby ze zdrowymi nienaruszonymi nerkami nie mogą być dotknięte szkodliwym wpływem HPD, osoby z ograniczonym wyposażeniem nefronowym i narażone na ryzyko CKD mogą być bardziej narażone, takie jak osoby chore na cukrzycę i otyłe, jak również osoby ze zmniejszoną rezerwą nerek, takie jak pojedyncza nerka lub wcześniejsze stadia CKD.

w tej kwestii dotyczącej transplantacji dializy nefrologicznej istnieją dwa badania, które sugerują potencjalną szkodliwość wysokiego spożycia białka w diecie (DPI) dla zdrowia nerek w dużych populacjach. W pierwszym badaniu Esmeijer et al. przeanalizowano dane dotyczące diety i nerek z kohorty Alfa Omega, która jest prospektywnym badaniem 4837 Holenderskich pacjentów w wieku 60-80 lat z zawałem mięśnia sercowego w wywiadzie, po tym, jak uczestnicy wzięli udział w badaniu klinicznym niskich dawek kwasów tłuszczowych omega-3 . Esmeijer et al. zbadano 2255 pacjentów z dostępnymi próbkami krwi przed rozpoczęciem leczenia i po 41 miesiącach obserwacji, a także zbadano dane dotyczące diety z zatwierdzonego biomarkerem 203-elementowego kwestionariusza częstotliwości przyjmowania pokarmu, określając szacunkowe wartości GFR (eGFR) za pomocą pomiaru stężenia cystatyny C i kreatyniny w surowicy. Podczas gdy średnia wyjściowa wartość eGFR wynosiła 79-82 mL/min/1,73 m2, badacze stwierdzili, że dla każdego 0,1 g/kg idealnej masy ciała na dzień (g/kg/dzień) większy DPI, roczny spadek GFR był przyspieszony o -0,12 mL/min/1,73 m2 / Rok. Ograniczone analizy splajnu sześciennego wykazały ściśle liniowy związek taki, że im niższy DPI, tym wolniejszy spadek eGFR w czasie. Dodatkowe analizy wykazały, że u pacjentów z dziennym całkowitym spożyciem białka ≥1,2 g/kg mc./dobę występował 2-krotnie szybszy roczny spadek czynności nerek w porównaniu z <0,8 g/kg mc./dobę, czyli spadek o -1.60 w porównaniu z odpowiednio -0,84 mL/min/1,73 m2. Dane te nie wykazały wyższości białek roślinnych w porównaniu z białkami zwierzęcymi, co może być związane z faktem, że dwie trzecie średniego spożywanego białka było zwierzęce, co czyni analizy różnicowe mniej wiarygodnymi. Należy zauważyć, że u osób z wyższym w porównaniu z niższym DPI>1,2 w porównaniu z<0,8 g/kg mc./dobę stwierdzono wyższy w porównaniu z niższym eGFR odpowiednio 82 ± 18 w porównaniu z 75 ± 19 mL/min/1,73 m2. Ma to sens, biorąc pod uwagę, że wyższe spożycie białka zwiększa GFR w krótkim okresie, podczas gdy przyspiesza utratę funkcji nerek w długim okresie, chociaż regresja do średniej może nie być całkowicie wykluczona.

w innym badaniu jhee et al. w 9226 Południowokoreańczyków z dużej kohorty National contemporary (2001-2014), wielowymiarowe skorygowane prawdopodobieństwo hiperfiltracji nerek było 3,5-krotnie wyższe w najwyższym porównaniu z NAJNIŻSZYM kwartylem DPI. Jak w holenderskim badaniu Esmeijer et al. , w koreańskim badaniu, utrata czynności nerek była szybsza w wyższych kwartylach DPI, a osoby z najwyższym kwartylem spożycia białka wykazywały 1,3-krotnie większe ryzyko szybszego spadku czynności nerek w czasie. Jhee i in. podjęli dwa dodatkowe kroki w celu uzasadnienia swoich ustaleń. Po pierwsze, podzielili kohortę na osoby z i bez hiperfiltracji nerek i stwierdzili, że szybszy spadek czynności nerek miał miejsce tylko wśród osób z wcześniej istniejącą hiperfiltracją. Po drugie, ponownie przeanalizowali swoje analizy w innej, jeszcze większej kohorcie 40 113 osób z koreańskiego Narodowego Badania Zdrowia i Żywienia (2008-15) i stwierdzili, że wyższy kwartyl białka dietetycznego wykazuje większe ryzyko hiperfiltracji nerek. Na uwagę, Jhee et al. zdefiniowano hiperfiltrację nerek jako eGFR z skorygowanymi pozostałościami większymi niż 95 percentyl i szybkim pogorszeniem czynności nerek jako wskaźnik spadku eGFR >3 mL/min/1,73 m2/Rok. Definicje te są oparte na populacji arbitralne, i tutaj ponownie regresja do średniej może być potencjalną przyczyną tych ustaleń. Niemniej jednak, początkowy związek hiperfiltracji nerek z większym spożyciem białka ma sens (patrz rycina 1), A szybsze zmniejszenie eGFR w tej drugiej grupie jest biologicznie prawdopodobne.

istnieją inne podobne badania, które sugerują szkodliwy wpływ HPD na zdrowie nerek . Ostatnie badania wykazały, że wśród Afroamerykanów z cukrzycą wyższe spożycie białka jako procent całkowitego spożycia energii było związane z większym spadkiem eGFR . Duże badanie kohortowe z udziałem ∼1800 zdrowych osób dorosłych wykazało, że najwyższy w porównaniu z NAJNIŻSZYM tertylem niskowęglowodanowej HPD był związany z 48% większym ryzykiem incydentu CKD. Co do tego, jakie rodzaje białek są bezpieczniejsze dla nerek, czyli białka roślinne w porównaniu z białkami zwierzęcymi, toczyły się dyskusje . Ostatnie badania sugerują, że czerwone i przetworzone mięso są związane z wyższym ryzykiem CKD, podczas gdy orzechy, niskotłuszczowe produkty mleczne i rośliny strączkowe wydają się chronić przed rozwojem CKD . Istnieją badania sugerujące, że niższe spożycie pokarmów mięsnych i zwierzęcych może być bardziej korzystne dla zdrowia nerek i układu sercowo-naczyniowego, biorąc pod uwagę, że spożycie tłuszczu zwierzęcego jest związane z albuminurią i biorąc pod uwagę, że inne składniki związane z mięsem, takie jak cholina i karnityna, są przekształcane przez florę jelitową w trimetyloaminę (TMA) i TMA N-tlenek, które są związane z miażdżycą i zwłóknieniem nerek .

jeśli chodzi o to , czy LPD z białkiem głównie do całkowicie roślinnym jest wystarczające, ważne jest, aby pamiętać, że zalecana dieta (RDA) dla białka wynosi 0.8 g / kg / dzień i że szacowane zapotrzebowanie jest prawdopodobnie jeszcze niższe, to znaczy 0,6 g/kg/dzień, w oparciu o badania metaboliczne, pod warunkiem zapewnienia odpowiednich niezbędnych aminokwasów , podczas gdy tradycyjnie LPD do zarządzania CKD jest definiowane jako dzienne białko w zakresie 0,6–0,8 g/kg/dzień . Jednak większość dorosłych w społeczeństwach zachodnich spożywa 1,0-1,4 g/kg/dzień białka . Podczas gdy większość wytycznych zaleca, aby 10-15% energii pochodzić z białka, co jest zgodne z RDA równym 0.8 g/kg / dzień DPI, wyższe spożycie białka w diecie, w przypadku gdy spożycie białka może wynosić nawet 20-25% lub więcej całkowitego źródła energii, nie powinno być przepisywane pacjentom z CKD lub osobom z wysokim ryzykiem CKD, chyba że istnieją wyjątkowe okoliczności, które wymagałyby spożycia dużych ilości białka przez ograniczony czas, takie jak tymczasowe postępowanie naprawcze w przypadku marnowania energii białkowej (PEW) . Zalecane DPI dla różnych stadiów CKD przedstawiono w tabeli 1 . Docelowe spożycie białka w stadium 3B, 4 i 5 CKD oraz u osób ze znacznym białkomoczem powinno wynosić 0,6–0,8 g/kg mc./dobę, natomiast u osób bez CKD, ale z samotną nerką lub z wysokim ryzykiem CKD, należy unikać wysokiego spożycia białka >1,0 g/kg mc./dobę. Rzeczywiście, niedawne prospektywne badanie obserwacyjne Metzger et al. wykazano, że im niższy DPI, nawet niższy niż 0,6 g/kg/dobę, tym wolniejszy postęp w kierunku schyłkowej choroby nerek, co oznacza, że w zalecanym zakresie niskiego spożycia białka może nie być wyraźnego „miejsca potu”. Jednak ważne jest, aby pamiętać, że u pacjentów z CKD, PEW, która jest często zwiastowana przez utratę apetytu i niezamierzone zmniejszenie spożycia pokarmu, w tym zmniejszone spożycie białka, może być związana z gorszym wynikiem CKD, w tym szybszą progresją CKD, jak pokazano w niedawnym badaniu w Korei Południowej . Ten związek obserwacyjny różni się od przyczynowego wpływu proaktywnie wdrażanego schematu LPD na progresję CKD. W związku z tym, podczas epizodu PEW, LPD do zarządzania CKD powinny być tymczasowo wstrzymane (Tabela 1).