Hall wyjaśnia, że ta metoda rozpoczęcia albumu na własną rękę i sprowadzenia Oatesa na później jest daleka od niezwykłości. „Nie piszemy razem zbyt wiele, nigdy tak naprawdę” – mówi. „Poszliśmy w różne strony twórczo. Musieliśmy mieć tę przestrzeń osobno, pod tym względem, mimo że nigdy nie przestaliśmy grać razem, ale teraz to po prostu uczucie … Nie wiem , jak to opisać. Kiedy czuje się dobrze, czuje się dobrze.”

grupy prowadzone przez dwie osoby są notorycznie niestabilne w historii rocka. Lista jest nieskończona, ale wszyscy, od braci Everly po Simona i Garfunkela, The Kinks, Oasis i Black Crowes, starali się pozostać razem. W jakiś sposób Hall i Oates uniknęli mrocznych losów tych aktów.

„różnica polega na tym, że nie jesteśmy duetem” – mówi Hall. „Nie jesteśmy Simonem i Garfunkelem. Jesteśmy dwojgiem ludzi, którzy prowadzą zespół. Bardziej jak Mick Jagger i Keith Richards.”( Ci dwaj z pewnością mieli swój udział w sporach publicznych przez lata, ale jego punkt widzenia jest słuszny.)

w tym roku przypada 50.rocznica ich formalnego partnerstwa, ale nie traktują letniej trasy jako obchodów rocznicy i nie mają planów, aby uczcić ją w jakikolwiek sposób. „Z tego samego powodu nie chodzę na zjazdy w liceum” – mówi Hall. „Nie przepadam za świętami, kamieniami milowymi czy nagrodami żadnego z tych bzdur. Dla mnie chodzi tylko o pracę.”

To powiedziawszy, Rocznica przywodzi ich umysły z powrotem do samego początku ich partnerstwa. Poznali się jako studenci na Temple University w 1967 roku i stali się bliskimi przyjaciółmi i współlokatorami, ale w rzeczywistości nie połączyli swoich talentów aż do 1970 roku.

„byliśmy hipisami, którzy włóczyli się po Filadelfii” – mówi Oates. „Całość opierała się na:” Hej, człowieku, mam kilka piosenek. Masz kilka piosenek. Nie jestem zadowolony z tego, co robię. Jesteś niezadowolony z tego, co robisz. Może zrobimy coś razem i zobaczymy, co się stanie? To było takie zwyczajne.”

jedna z ich pierwszych wystaw miała miejsce w Galerii Sztuki w centrum Filadelfii. Nie mieli wtedy formalnego zespołu i pojawili się na scenie z mandoliną, fortepianem i gitarą akustyczną.

„tej nocy zauważyliśmy, że ludzie na widowni nie są tylko w naszym wieku” – mówi Oates. „Byli ludzie po dwudziestce, ale także po czterdziestce i pięćdziesiątce. Tak jest do dziś. Zwracamy się do wielu różnych osób. Na nasze koncerty przychodzą ludzie, którzy są na tyle młodzi, że mogą być naszymi wnukami.”

popularność zespołu osiągnęła w latach osiemdziesiątych, kiedy przeboje takie jak” Out of Touch”,” Maneater „i” Kiss on My List ” były nieuchwytne w MTV i Top 40 radio. Doprowadziło to do raczej niefortunnej rzeczywistości, w której ich publiczny wizerunek, przynajmniej dla zwykłych fanów, jest na zawsze uwięziony w erze tandetnych ubrań, dużych włosów i wątpliwych decyzji o zarostach na twarzy.

„każdy ma albumy ze zdjęciami schowane w szafie z okropnymi fryzurami i złym wyborem ubrań” – mówi Oates. „Moje złe wybory są w telewizji do końca życia. Nic na to nie poradzę. Gdybym miał jakiekolwiek ubolewanie z powodu ery MTV, byłbym trochę bardziej wymagający w kwestii reżyserów i koncepcji, które zdecydowaliśmy się wykorzystać do naszych filmów.”

te przeboje oznaczają jednak, że grupa rok po roku może występować na arenach i amfiteatrach i rzadko spotyka się z pustymi miejscami. Jedynym problemem jest to, że mają zbyt wiele hitów, aby wcisnąć się w JEDEN program. – Lubimy je obracać-mówi Oates. „W zeszłym roku dorzuciliśmy „Is It A Star” z albumu War Babies. Prawdopodobnie nie graliśmy w to od 1975 roku. Przeboje z lat osiemdziesiątych są tak wszechobecne, że lubimy dorzucić kilka głębokich kawałków z lat siedemdziesiątych, aby dać bardziej wyważony obraz naszej kariery.”

i mimo, że Hall ma teraz 73 lata, a Oates ma 71 lat, myśl o pożegnalnej trasie w pewnym momencie nie jest nawet w ich umysłach. „Nie sądzę, byśmy kiedykolwiek odbyli pożegnalną trasę” – mówi Oates. „Każda pożegnalna trasa, o której kiedykolwiek słyszałem, nie okazała się być pożegnalną trasą, więc nie wiem, co to do cholery znaczy. Jasne, jeśli to chwyt marketingowy, to czemu nie? Każdy potrzebuje haka. Każdy potrzebuje sztyleta. Nieważne.”

również poza stołem jest specjalny program, w którym grają jeden ze swoich klasycznych albumów, takich jak Private Eyes czy H20. „Nie podoba mi się ten pomysł” – mówi Oates. „Rozumiem apelację, ale nie jest to coś, o czym myślę, szczerze mówiąc.”

obecnie Oates skupia większość swojej twórczej energii na pracy solowej. W ciągu ostatnich 12 lat wydał cztery własne albumy i wspiera je w trasach koncertowych w małych salach koncertowych. „Utrzymuje mnie w równowadze”, mówi. „Noszę własny sprzęt. Pojawiam się z gitarą w dłoni i wkładam Wzmacniacz Z Tyłu Samochodu. To jest prawdziwe i kocham to. Potem idę tam z Darylem i latamy prywatnymi samolotami, bawiąc się w ogród i robiąc to wszystko. To coś więcej niż życie. Podoba mi się.”

Hall, w międzyczasie, w latach 2007-2017 prowadził performance show Live From Daryl 's House, a w 2014 roku był gospodarzem show home renovation Show Daryl’ s Restoration Over-Hall w sieci DIY. Utrzymują aktywność Halla i Oatesa na około 40 do 50 koncertów rocznie, więc mają czas na wszystkie te zewnętrzne projekty. „Osiągnęliśmy punkt, w którym oboje mamy życie”, mówi Hall. „Robimy przerwy. Oznacza to, że musimy to rozciągnąć i robić mniej pokazów, ale każdy pokaz jest ważniejszy.”

za każdym razem, gdy wchodzi na scenę, Hall mówi, że dostaje ten sam dreszczyk emocji, co na początku grupy. „Nadal jest to wzniosłe uczucie, gdy śpiewam i uderzam w określone miejsce w programie, a wszystko klika, a Monitory działają i wszystko działa tak, jak powinno” – mówi. „To uczucie, które jest bardzo przyjemne. Jedynym powodem, dla którego wciąż to robię, jest to uczucie, to spełnienie.”