Streszczenie

wprowadzenie: długotrwała tlenoterapia (LTOT) zmniejsza śmiertelność i poprawia funkcje u pacjentów z POChP. Wytyczne dotyczące przepisywania tlenoterapii są różne; jednak wszyscy zgadzają się, że (LTOT) należy rozważyć u pacjentów z ryzykiem wystąpienia hipoksemii.

cele i zadania: opisanie częstości występowania niskiego SpO2 w spoczynku, po wysiłku fizycznym i samodzielnego stosowania LTOT wśród pacjentów z POChP w podstawowej opiece zdrowotnej.

metody: Dane wyjściowe dla istniejących pacjentów z POChP (n=1558) z badania kohorty POChP w Birmingham zostały wykorzystane do opisu charakterystyki klinicznej i demograficznej według poziomu SpO2. „Niski SpO2” zdefiniowano jako ≤92% w stanie spoczynku. Zgłosiliśmy również liczbę pacjentów, u których po ćwiczeniach wystąpiło ≥ 4% spadek SpO2, co było jednominutowym testem sit-to-stand.

wyniki: 159 (11%) pacjentów miało ≤92% SpO2 SpO2. Pacjenci z niskim SpO2 częściej byli palaczami tytoniu (p<0,05) i otyłymi (p<0,05) z gorszą dusznością (p<0.001) I niższą wydolność wysiłkową (dostosowaną do wieku, płci, wieku paczki i stopnia złotego; p 0,015). Wskaźniki hospitalizacji i zaostrzeń nie różniły się w zależności od poziomu SpO2. Tylko u 20 (13%) pacjentów z niskim SpO2 w stanie spoczynku samoistnie zgłaszano LTOT.

po wysiłku u 92 (8%) osób doszło do desaturacji>4%, w stosunku do SpO2 spoczynkowego; u większości z nich, U 64 (70%), SpO2 było w normie wyjściowej.

wnioski: w populacji pacjentów z POChP w ramach opieki podstawowej, pacjenci z niższym SpO2 częściej zgłaszali nasilenie duszności, mniejszą zdolność wysiłkową, palenie tytoniu w wywiadzie i otyłość. Około 13% pacjentów w tej kohorcie może odnieść korzyści ze stosowania LTOT.