ekonomiści Robert M. Dunn, Jr.i John H. Mutti zauważają, że rynki finansowe mogą generować dane niezgodne z parytetem stóp procentowych, a przypadki, w których znaczące zyski z covered interest arbitrage wydawały się wykonalne, często wynikały z aktywów nie podzielających tego samego postrzegania ryzyka, możliwości podwójnego opodatkowania z powodu różnych polityk oraz obaw inwestorów dotyczących nałożenia kontroli walutowych uciążliwych dla egzekwowania kontraktów terminowych. Wydaje się, że niektóre możliwości arbitrażu procentowego są dostępne, gdy Kursy walut i stopy procentowe były zbierane w różnych okresach; na przykład stosowanie dziennych stóp procentowych i dziennych kursów zamknięcia mogłoby sprawić iluzję, że istnieją zyski z arbitrażu. Ekonomiści zasugerowali szereg innych czynników, aby uwzględnić zaobserwowane odchylenia od parytetu stóp procentowych, takie jak różne traktowanie podatkowe, różne ryzyka, rządowe kontrole walutowe, nieelastyczność podaży lub popytu, koszty transakcyjne i różnice czasowe między obserwowaniem i wykonywaniem możliwości arbitrażu. Ekonomiści Jacob Frenkel i Richard M. Levich badał skuteczność strategii arbitrażu w ramach zabezpieczonych odsetek podczas elastycznego systemu kursów walutowych w latach 70., badając koszty transakcji i różnice między obserwowaniem i wykonywaniem możliwości arbitrażu. Korzystając z danych tygodniowych, oszacowano koszty transakcji i oceniono ich rolę w wyjaśnieniu odchyleń od parytetu stóp procentowych i stwierdzono, że większość odchyleń można wyjaśnić kosztami transakcji. Uwzględnianie kosztów transakcji nie wyjaśniało jednak zaobserwowanych odstępstw od parytetu stóp procentowych w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Frenkel i Levich stwierdzili, że realizacja takich transakcji skutkowała jedynie iluzorycznymi możliwościami uzyskania zysków z arbitrażu i że w każdym wykonaniu średni procent zysku zmniejszył się tak, że nie było statystycznie istotnej różnicy od zerowej rentowności. Frenkel i Levich doszli do wniosku, że niewykorzystane możliwości zysku nie istnieją w arbitrażu dotyczącym odsetek objętych postępowaniem.

wykorzystując zestaw danych z szeregów czasowych dziennych kursów spot I forward USD/JPY oraz krótkoterminowych stóp procentowych o takim samym terminie zapadalności zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i Japonii, ekonomiści Johnathan A. Batten i Peter G. Szilagyi przeanalizowali wrażliwość różnic cen rynkowych kontraktów terminowych na krótkoterminowe różnice stóp procentowych. Naukowcy znaleźli dowody na znaczne różnice w odchyleniach parytetu stóp procentowych od równowagi, przypisywanych kosztom transakcyjnym i segmentacji rynku. Stwierdzili, że takie odchylenia i możliwości arbitrażu znacznie zmniejszyły się prawie do punktu eliminacji do roku 2000. Batten i Szilagyi zwracają uwagę, że współczesne poleganie na elektronicznych platformach transakcyjnych i cenach równowagi w czasie rzeczywistym wydaje się odpowiadać za usunięcie historycznej skali i zakresu możliwości arbitrażu odsetek objętych postępowaniem. Dalsze badanie odchyleń wykazało długoterminową zależność, która okazała się być spójna z innymi dowodami czasowych długoterminowych zależności zidentyfikowanych w zyskach z aktywów z innych rynków finansowych, w tym walut, akcji i towarów.

ekonomiści Wai-Ming Fong, Giorgio Valente i Joseph K. W. Fung zbadali związek możliwości arbitrażu parytetu stóp procentowych z płynnością rynkową i ryzykiem kredytowym, korzystając z zestawu danych o kursach kasowych i terminowych tick-by-tick dla dolara hongkońskiego w stosunku do dolara amerykańskiego. Ich analiza empiryczna pokazuje, że dodatnie odchylenia od parytetu stóp procentowych objętych gwarancją rzeczywiście kompensują płynność i ryzyko kredytowe. Po uwzględnieniu tych premii z tytułu ryzyka naukowcy wykazali, że niewielkie zyski z arbitrażu rezydualnego generują tylko te arbitraże, które są w stanie negocjować niskie koszty transakcji.