według tradycji mogła być początkowo zbudowana około 600 roku p. n. e.z rozkazu króla Rzymu Tarkwiniusza Pryskusa.

Cloaca Maxima pierwotnie została zbudowana przez Etrusków jako kanał na wolnym powietrzu. Z czasem Rzymianie zasypali kanał i rozbudowali go w system kanalizacyjny dla miasta.Uważa się, że prace podziemne zostały przeprowadzone na kanale przez Tarkwiniusza Superbusa, Siódmego i ostatniego króla Rzymu.

z innych pism i ze ścieżki, którą prowadzi, mógł on rozpocząć życie jako otwarty drenaż, utworzony ze strumieni z trzech sąsiednich wzgórz, które były kierowane przez główne Forum, a następnie do Tybru. Ten otwarty drenaż byłby wtedy stopniowo budowany, ponieważ przestrzeń budowlana w mieście stawała się bardziej wartościowa. Możliwe, że obie teorie są poprawne, a z pewnością niektóre z głównych dolnych części systemu sugerują, że znajdowały się one poniżej poziomu gruntu nawet w czasie rzekomej budowy. Pliniusz Starszy, pisząc pod koniec I wieku, opisuje wczesną Maksimę Cloaca jako „wystarczająco dużą, aby umożliwić przejazd wagonu załadowanego sianem”.

jedenaście akweduktów, które dostarczały wodę do Rzymu do I wieku naszej ery, zostało ostatecznie skierowanych do kanałów po zaopatrzeniu wielu łaźni publicznych, takich jak Łaźnie Dioklecjana i Łaźnie Trajana, fontanny publiczne, pałace cesarskie i domy prywatne. Ciągłe dostarczanie bieżącej wody pomogło usunąć odpady i uchronić kanały przed przeszkodami. Najlepsze wody były zarezerwowane dla pitnej wody pitnej, a drugie Jakościowe wody były wykorzystywane przez Łaźnie, których odpływy połączone były z siecią kanalizacyjną pod ulicami miasta. System akweduktów był badany przez generała Frontinusa pod koniec I wieku n. e., który opublikował swój raport o jego stanie bezpośrednio cesarzowi Nerva.