Bramy raju to główna brama Baptysterium we Florencji (Battistero di San Giovanni), znajdująca się przed katedrą Santa Maria del Fiore .

Porta Del Paradiso, w języku włoskim, został stworzony przez florenckiego złotnika i rzeźbiarza Lorenzo Ghibertiego w latach 1425-1452 i zainstalowany we wschodnim portalu Baptysterium.
bramy były chwalone przez pokolenia artystów i historyków sztuki za fascynujące przedstawienie scen ze Starego Testamentu.
z czasem siedemnastometrowe, trzytonowe drzwi z brązu stały się ikoną renesansu, jednym z najsłynniejszych dzieł sztuki na świecie.

wykonanie paneli pokazuje, że florenccy artyści opanowali linearną perspektywę i klasyczny idiom do początku XV wieku.

zgodnie z żywotami artysty Giorgio Vasariego, drzwi—niegdyś znane jako drzwi Wschodnie—zostały nazwane bramami Raju przez Michała Anioła Buonarrotiego ze względu na jego uderzające piękno.

te wspaniałe drzwi odgrywają ważną rolę w powieści Dana Browna Inferno.

Historia drzwi

pierwsze dwa drzwi chrzcielnicy florenckiej zostały wykonane przez Andreę Pisano w XIV wieku. Drzwi te składają się z dwudziestu ośmiu płyt quatrefoil, z dwudziestoma górnymi panelami przedstawiającymi sceny z życia św. Jana Chrzciciela. Osiem niższych paneli przedstawia osiem cnót nadziei, wiary, miłości, pokory, męstwa, wstrzemięźliwości, sprawiedliwości i roztropności.

na trzecie drzwi—północne—miasto Florencja ogłosiło w 1401 roku słynny konkurs, w którym uczestniczyli zarówno Lorenzo Ghiberti, jak i Filippo Brunelleschi.

konkurs wygrał Lorenzo Ghiberti.
drzwi z brązu Północnego składają się z dwudziestu ośmiu paneli, z dwudziestoma panelami przedstawiającymi życie Chrystusa z Nowego Testamentu. Osiem dolnych paneli przedstawia czterech ewangelistów i Ojców Kościoła: św. Ambrożego, św. Hieronima, św. Grzegorza i św. Augustyna.

gdy Ghiberti ukończył drzwi Północne, otrzymał—niezwykle, bez konkurencji—zadanie stworzenia także bramy wschodniej, która okazała się najpiękniejsza.

sceny zdobiące drzwi musiały przedstawiać Stary Testament, ale Ghiberti miał pełną swobodę interpretacji.

początkowo plan miał być bardzo podobny do innych portów, z 28 panelami. Pomysł stworzenia czegoś nowego zrodził się w trakcie pracy.

Ghiberti postanowił zmniejszyć liczbę paneli do dziesięciu, a także zwiększyć rozmiar, wybierając nowy Kwadratowy kształt.

każde skrzydło bramy raju zawiera pięć dużych prostokątnych płaskorzeźb przedstawiających sceny ze Starego Testamentu, od stworzenia do Salomona, pomiędzy figuralnymi obramowaniami zawierającymi statuetki w niszach i medaliony z popiersiami.
sceny ze Starego Testamentu są następujące: Adam i Ewa, Kain i Abel, Noe, Abraham, Jakub i Ezaw, Józef, Mojżesz, Jozue, Dawid, Salomon i Saba.

znane są z plastycznej iluzji głębokiej przestrzeni w reliefie, która wynikała z budowy perspektywy opartej na matematycznej teorii reprezentacji przestrzeni trójwymiarowej w płaszczyźnie dwuwymiarowej.
drzwi są nie tylko piękne, ale i techniczne cudo.

wiele źródeł do scen napisano w starożytnej Grecji, ale znajomość języka greckiego w tym czasie nie była tak powszechna. Tłumaczeniu prawdopodobnie powierzono greckiego uczonego Ambrogio Traversariego.

przez bramę nieba, niektóre epizody Biblii zostały ponownie opowiedziane publiczności po raz pierwszy po wielu wiekach.

Budowa trwała dwadzieścia siedem lat. Dopiero w 1452 roku Ghiberti, mając już siedemdziesiąt lat, zainstalowało ostatnie płyty z brązu.
na przestrzeni lat grono asystentów i uczniów pomagało Ghibertiemu, w tym niektórzy już znani artyści, tacy jak Luca della Robbia, Donatello, Michelozzo, Benozzo Gozzoli, Bernardo Cennini oraz synowie Ghibertiego, Vittore i Tommaso.

drzwi pozostały na miejscu przez wieki, dobrze zachowane, dzięki wysokiej jakości pracy Ghiberti.
drzwi zdemontowano w 1943 z powodu bombardowań II Wojny Światowej i schowano w galerii, a w 1948 wróciły do Baptysterium .
po powodzi w 1966 r.niektóre panele zostały zabrane do Opificio delle Pietre Dure w celu naprawy.
w 1990 roku całe drzwi zdemontowano do całkowitej renowacji i zastąpiono kopią.

Budowa bram raju

w okresie renesansu brąz był znacznie droższy od marmuru i stwarzał znaczne trudności techniczne w epoce poprzedzającej odlewanie przemysłowe.

Ghiberti stworzył Bramy raju techniką znaną jako odlewanie wosku traconego.

Po wykonaniu rysunków i szkiców w glinie lub wosku, przygotował pełnowymiarowe, szczegółowe woskowe przedstawienia każdego elementu płaskorzeźby. (Niektórzy naukowcy i uczeni uważają, że modelował on swoje płaskorzeźby bezpośrednio w wosku; inni sugerują, że zaprojektował początkowy model w innym materiale, a następnie wykonał pośredni odlew woskowy.)

Kiedy Ghiberti i jego asystenci ukończyli model, dodali do jego pleców woskowe pręty w rozgałęziające się wzory. Cała płaskorzeźba została następnie pokryta ognioodpornym materiałem, takim jak glina i ogrzewana, aż wosk stopił się, pozostawiając pustą pleśń. Przestrzenie zajmowane przez pręty służyły jako wlewki (kanały), przez które brąz docierał na powierzchnię reliefu. Wlewki odcięto od płaskorzeźb po odlewaniu, ale ich pozostałości są nadal widoczne z tyłu każdego panelu.

praca Ghibertiego była tylko w połowie skończona, gdy wyjął Brązy z ich form. Nadal musiał ukończyć pracę grawerowania (czyli młotkowania, rzeźbienia, nacinania i polerowania reliefów). Wykorzystując swoje wykształcenie jako złotnik, kierował swoimi licznymi asystentami w czyszczeniu i udoskonalaniu detali na powierzchni metalu.

Ghiberti używał stopu brązu, który był bardzo podatny na złocenia. Mieszał złoty pył z rtęcią i malował mieszaninę na przedniej powierzchni każdego reliefu. Niektóre z jego pociągnięć pędzlem są nadal widoczne, ale w większości udało mu się stworzyć gładką, świetlistą powierzchnię, która sugeruje powietrze i atmosferę.
Aby złoto przylegało do brązu, Ghiberti ogrzewał każdą ulgę, aby spalić rtęć, pozostawiając tylko złoto na miejscu.

To był niebezpieczny proces, który nie jest już śledzony.

Bramy raju panele i ramy

bramy raju panele są obramowane dwoma długimi pasami po bokach przedstawiającymi postacie biblijne i proroków. W dekoracji znajdują się również dwadzieścia cztery wystające głowy, poświęcone prorokom i sybylom.

Ghiberti przedstawił siebie w jednej z głów jako swój autoportret. Spróbuj go poszukać!

w ościeżnicach i architrawach znajdują się girlandy roślin i zwierząt w złoconym brązie.

każdy Kwadratowy panel łączy więcej historii biblijnych reprezentowanych jednocześnie.

wizja przestrzenna jest jednolita, z wieloma detalami architektonicznymi zbudowanymi z wirtuozerią w perspektywie. Słynne jest przedstawienie okrągłego budynku w scenie Józefa.

Ghiberti zaktualizował swój styl zgodnie z renesansowymi innowacjami tamtych lat. Jego styl był szczególnie pod wpływem Donatello.

tematem przewodnim jest zbawienie oparte na Łacińskiej i greckiej tradycji patrystycznej.

Po trzech pierwszych panelach, skupiających się na temacie grzechu, Ghiberti zaczął wyraźniej podkreślać rolę Bożego zbawienia i zapowiedź przyjścia Chrystusa.

późniejsze panele są łatwiejsze do zrozumienia. Jednym z przykładów jest tablica Izaaka, gdzie postacie są łączone z otaczającym krajobrazem tak, że oko jest kierowane w stronę głównej sceny przedstawionej w prawym górnym rogu.

złożone znaczenia są transponowane do prostego, ale kulturalnego stylu, z postaciami, które poruszają się z łatwością w tle, a duża liczba cytatów jest obecna, od klasycznego po gotycki.

na pierwszym planie znajdują się postacie w wysokim reliefie, które stopniowo stają się mniej wystające, wykorzystując w pełni iluzjonistyczny potencjał techniki stiacciato.

technika perspektywiczna łączy epizody, ale nigdy nie jest stosowana rygorystycznie i skupia się na klarowności narracji.

styl późnogotycki jest jednak obecny zarówno w dbałości o najdrobniejsze szczegóły, jak i w definicji postaci o falistych i eleganckich liniach, a także w różnorodności przedstawianych roślin i zwierząt.

język jest urzekający, miękki i aktualizowany tak, aby był zgodny ze współczesnym botem wyrażeniowym, a nie według Rewolucyjnego kanonu.

ta mediacja między tradycją a nowoczesnością gwarantowała Ghiberti szeroką i natychmiastową fortunę.

konserwacja

od czasu instalacji w 1452 roku drzwi wytrzymały wiele katastrof: ulewna powódź, wandalizm, nadgorliwe polerowanie i żrące zanieczyszczenie powietrza.

Kiedy w 1990 roku po raz pierwszy usunięto drzwi w celu renowacji z fasady XI-wiecznej ośmiobocznej Baptysterium, wyglądały one nudno i ponuro.
ale najgorsze szkody zdarzały się niemal niewidocznie.
badania diagnostyczne wykazały, że wahania wilgotności powodowały, że niestabilne tlenki na brązie pod złoceniem rozpuszczały się i rekrystalizowały, tworząc drobne kratery i pęcherze na powierzchni złota.

znaczące prace konserwatorskie rozpoczęły się, gdy 4 listopada 1966 roku Rzeka Arno zalała Florencję sześcioma panelami reliefowymi. Panele te zanurzano w roztworze soli Rochelle ’ a i wody destylowanej, która rozpuszczała wszystkie inkrustacje powierzchniowe.
Konserwacja została następnie rozszerzona na pozostałe płaskorzeźby, chociaż usunięcie ich z ozdobnych RAM zajęło pięć lat.

cała rama została ostatecznie usunięta z Baptysterium w 1990 roku, kiedy zainstalowano nowoczesną kopię bram raju.
od tego czasu technologia laserowa pozwoliła naukowcom i konserwatorom opracować rewolucyjną nową technikę czyszczenia pozostałych paneli. Konserwatorzy dostosowali techniki laserowe, które z powodzeniem wykorzystywali do czyszczenia kamiennych posągów. Wadą laserów jest ich skłonność do nagrzewania powierzchni, co mogłoby zaszkodzić pozłotom. Ale naukowcy z Florencji opracowali taki, który mógłby emitować bardziej intensywny promień przez krótszy czas, i w 2000 roku konserwatorzy zaczęli używać go na pozłacanych rzeźbach drzwi. W przypadku niełuskanych porcji zastosowano szereg narzędzi, które przypominają arsenał dentysty: mały skalpel do grubych inkrustacji, wiertło do precyzyjnych wycięć i mała obrotowa szczotka do polerowania

8 września 2012 roku, po 26 latach, odrestaurowane drzwi zostały wystawione w Miejskim Museo dell ’ Opera del Duomo.
ostatecznie wszystkie rzeźby zostały ponownie przymocowane do ościeżnic drzwi i zamknięte w szklanym pudełku z płytkami, do którego pompowano obojętny azot, aby zapobiec przyszłemu utlenianiu.

wszystkie prace konserwatorskie były możliwe dzięki pracy Instytutu publicznego włoskiego Ministerstwa Dziedzictwa Kulturowego, Opificio delle Pietre Dure we Florencji.

Ten post został pierwotnie opublikowany w lipcu 3, 2013, i został zaktualizowany i wzbogacony w styczniu 15, 2017.

Zdjęcia: Gates Of Paradise By HarshLight CC BY 2.0; Gates Of Paradise 6 by Kirstie Warner CC BY-NC-ND 2.0; Panele Gates Of Paradise By Justin Norris CC BY 2.0