chociaż nie był tak wysoki jak wiele innych zauropodów, Diplodok był zdecydowanie najdłuższym; w rzeczywistości był najdłuższym zwierzęciem, jakie kiedykolwiek chodziło po ziemi. Ze względu na poziomą postawę Diplodokus nie nadawał się do jedzenia z baldachimów, takich jak brachiozaur, a zamiast tego był pasożytem, żywiącym się paprociami, podszerstkiem i małymi drzewami. Zęby diplodoka były ustawione w taki sposób, że prawdopodobnie odrywał wszystkie liście od rośliny naraz, umożliwiając jej spożywanie dużych ilości pokarmu w jednym kęsie.
pomimo swoich kolosalnych rozmiarów Diplodok nadal musiał się bronić. Główną obroną diplodoka był jego ogon, który według teorii paleontologów mógł być machany jak bicz. Mięśnie ogona diplodoka były niezwykle silne, a czubek ogona mógł być na tyle szybki, że mógł przełamać barierę dźwięku. Ponadto niektórzy naukowcy uważają, że kolce rogowe, które spływały po plecach, były silniejsze na końcu ogona, co mogło stać się niesamowicie śmiercionośną bronią przeciwko każdemu mięsożercy, a mianowicie przerażającemu Allozaurowi, głównemu drapieżnikowi diplodoka.