Bonus Marchers, w historii USA, ponad 20 000 weteranów, w większości bezrobotnych i w desperackich kłopotach finansowych, którzy wiosną 1932 roku spontanicznie udali się do Waszyngtonu, domagali się uchwalenia ustawy wprowadzonej przez przedstawiciela Wrighta Patmana przewidującej natychmiastową wypłatę premii z I wojny światowej. Nazywając się Bonus Expeditionary Force, obozowali w pustych budynkach rządowych i na otwartych polach udostępnionych przez nadinspektora Policji Pelhama D. Glassforda. Weterani działali w sposób pokojowy i uporządkowany, ale gdy Senat pokonał ustawę Patmana (17 czerwca 1932), marszandowie odmówili powrotu do domu. 28 lipca prezydent Herbert Hoover nakazał armii, pod dowództwem Douglasa MacArthura, przymusową eksmisję. MacArthur podpalił ich obozy, a wojsko wypędziło weteranów z miasta. Chociaż Hoover nakazał zaprzestanie eksmisji MacArthura i został zignorowany przez generała, prezydent był bardzo krytykowany przez prasę i opinię publiczną za surowość reakcji rządu.