aby komórka mięśniowa się kurczyła, sarkomere musi się skrócić. Jednak grube i cienkie włókna-składniki sarcomeres-nie skracają się. Zamiast tego przesuwają się o siebie, powodując skrócenie sarkomere, podczas gdy włókna pozostają tej samej długości. Teoria przesuwnych włókien skurczu mięśni została opracowana w celu dopasowania do różnic obserwowanych w nazwanych pasmach na sarcomere w różnych stopniach skurczu i relaksacji mięśni. Mechanizm skurczu polega na wiązaniu miozyny z aktyną, tworząc Mostki krzyżowe, które generują ruch włókien (ryc. 1).

Rysunek 1. Kiedy (a) a sarkomere (b) kurczy się, linie Z zbliżają się do siebie, a pasmo I staje się mniejsze. Taśma a pozostaje na tej samej szerokości i przy pełnym skurczu cienkie włókna nakładają się na siebie.

gdy sarcomere skraca się, niektóre regiony skracają się, podczas gdy inne pozostają tej samej długości. Sarkomere definiuje się jako odległość między dwoma kolejnymi krążkami Z lub liniami Z; gdy mięsień się kurczy, odległość między krążkami Z jest zmniejszona. Strefa H—centralny obszar strefy A-zawiera tylko grube włókna i jest skrócony podczas skurczu. Pasmo I zawiera tylko cienkie włókna, a także skraca się. Pasmo a nie skraca się—pozostaje tej samej długości – ale pasma różnych sarkomerów zbliżają się do siebie podczas skurczu, ostatecznie zanikając. Cienkie włókna są ciągnięte przez grube włókna w kierunku środka sarkomere, aż tarcze z zbliżają się do grubych włókien. Strefa nakładania się, w której cienkie włókna i grube włókna zajmują ten sam obszar, zwiększa się, gdy cienkie włókna przesuwają się do wewnątrz.

pamiętaj, że same włókna aktyny i miozyny nie zmieniają długości, ale przesuwają się obok siebie.

popraw tę stronęucz się więcej