Jack Kennedy zawsze będzie związany z Cape Cod.

Jack Kerouac, nie za bardzo.

autor „On The Road” jest bliżej związany ze swoim rodzinnym Lowellem, gdzie się urodził i wychował oraz gdzie jest pochowany. Lub Nowy Jork, gdzie udał się do Kolumbii, aby grać w piłkę nożną, a później zaprzyjaźnił się z poetą Allenem Ginsbergiem, pisarzem Williamem S. Burroughsem i innymi, tworząc rdzeń tego, co stało się znane jako Beat Generation. Lub San Francisco, gdzie również stał się częścią sceny Beatowej.

lub, jeśli chodzi o samą drogę, autostrady przez Amerykę, którą wraz ze swoim podróżującym kolegą za kierownicą, Nealem Cassadym, ścigał się w przygodach opisanych w najsłynniejszej powieści Kerouaca.

ale Kerouac, który zmarł 50 lat temu (rocznica jego śmierci była w zeszłym tygodniu), również mieszkał w Hyannis przez prawie rok, pod koniec życia, w 1966 roku. Wzdęty, alkoholik, przeprowadził się do domu w stylu rancza na 20 Bristol Ave. w Hyannis ze swoją matką, Gabrielle Levesque Kerouac, lub, jak ją nazywał, ” Memere.”

w tym momencie był duchem swojej dawnej jaźni.

to nie był jego pierwszy raz na pelerynie. W rzeczywistości, zgodnie z historią New York Timesa z 1986 roku, Kerouac napisał list w 1963 roku popierający zachowanie szałasów wydmowych w Provincetown na Narodowym wybrzeżu. W 1950 roku napisał część „On The Road” w jednym z szałasów.

Kiedy” on the Road ” zostało opublikowane w 1957 roku, Kerouac został okrzyknięty głosem młodego pokolenia, które odrzuciło konformizm epoki Eisenhowera i przyjęło spontaniczne, swobodne podejście do przygody, doświadczenia i pisania.

nagle był bardzo poszukiwany, a następnie ciąg jego powieści, w tym „Dharma Bums” i „Subterranean”.

zwolennicy Kerouaca, ci na scenie Beatowej, byli później przedstawiani jako karykatury znane jako modne „beatniki” (pomyśl Bongo, berety i bródki). Kerouac, według wielu relacji, nienawidził tego. Pod wieloma względami konserwatysta polityczny, później nie podobało mu się, że był uważany za jedną z wczesnych inspiracji dla tego, co stanie się ruchem hipisowskim z lat 60. – chociaż Ginsberg i Cassady z pewnością połączyli pokolenia beatu i hipisów.

W Przeciwieństwie Do Ginsberga i Cassady’ego, w połowie lat 60.Kerouac zasadniczo wycofał się z publicznego widzenia-do swojego domu i różnych barów. W rezultacie nie ma zbyt wielu zapisów na temat jego pobytu na Przylądku, a biorąc pod uwagę, ile czasu minęło, wielu z tych, którzy go znali, nie jest już z nami.

ale Garry Leppanen dobrze pamięta Kerouaca. Długoletni dziennikarz, obecnie na emeryturze i mieszkający w Dennis Port, Leppanen ukończył Barnstable High School, gdzie grał w piłkę nożną, w 1965 roku. Jego matka, Evelyn Hammersley, pokojówka w motelu Snug Harbour w Hyannis, poznała Kerouaca za pośrednictwem Philipa Cleary ’ ego, właściciela motelu i przedstawiła Leppanen pisarzowi.

„Jack i ja zostaliśmy dobrymi przyjaciółmi” – mówi Leppanen. „Zostałem jego szoferem.”

nie oficjalnie. Kerouac nie prowadził, więc kiedy chciał jechać gdziekolwiek, jak do baru, zwerbował jednego ze swoich kumpli, żeby go zabrał. Leppanen stał się jednym z tych przyjaciół. Wciąż sportowcem, młody człowiek pił Colę, podczas gdy słynny autor pił twardsze rzeczy.

spędzili również dużo czasu w domu Kerouac. Memere była „bardzo opiekuńcza” swojego syna, mówi Leppanen. Według biografów Kerouaca była znana z tego, że odwracała uwagę ludzi (w tym Ginsberga) od jego widzenia. („Była bardzo uparta”, mówi Leppanen, dyplomatycznie.), Ale lubiła Leppanena i zawsze przyjmowała go w ich domu.

„siedzieliśmy i rozmawialiśmy”, mówi o Kerouac. Leppanen był przecież początkującym pisarzem, więc z przyjemnością wybierał mózg autora, którego twórczość szanował.

„podziwiałem go” „Podziwiam go do dziś.”

ale to nie znaczy, że nie mieli swoich tiffów. Pewnego razu Kerouac był bardzo pijany w domu Leppanena, a po tym, jak pisarz spadł ze schodów, Leppanen wyrzucił Kerouaca za drzwi.

być może najdziwniejsza historia dotyczy jednak zachowania Kerouaca podczas pełni księżyca. Wył do księżyca i załatwiał sprawy osobiste na drzewie. Pewnej nocy Leppanen mówi, że sąsiedzi usłyszeli jego wycie i wezwali gliny.

jesienią 1966 r.Memere doznał udaru mózgu, a w listopadzie 1967 r. 18 lat w swoim domu w Hyannis, Kerouac ożenił się po raz trzeci, tym razem z ukochaną z dzieciństwa Z Lowell, Stellą Sampas.

„potrzebował opiekuna”, mówi Leppanen, powtarzając to, co biografowie Kerouaca sugerowali również o przyczynie małżeństwa.

Cleary był jego drużbą.

architekt krajobrazu Phyllis W. Cole z Osterville nie znała osobiście Kerouaca, ale jej mąż, David Bruce Cole, prawnik, który zmarł w 2009 roku. Dwa dni po śmierci Kerouaca prowadziła kolumnę o pisarzu i jego powiązaniach z Przylądkiem. Frank Falacci opisuje Kerouaca jako „dobrego faceta, wyposażonego w inteligentne oko i umysł pisarza, który uwiecznił pokolenie”, które ” wycofało się do Hyannisa … trochę zaskoczony zmianą wydarzeń i zmianą losu.”

” w pewnym sensie przypomniał, w co może się zmienić były mistrz prizefighter … dużo dumy, wspomnień i wewnętrznej palącej nadziei, że na górze może być jeszcze miejsce.

” nadal pisał, słuchał jazzu na taśmie, pieścił dwa wielkie koty, opiekował się matką i popijał małe łyki z nieuniknionego Johnnie Walker red. … I piwo Schlitz. I mówił. …”

utwór Falacciego opisuje również szczegóły dnia ślubu pisarza:

” sędzia Philip Boudreau z Osterville został zatrzymany po meczu tenisowym, gdy wychodził z sądu w słoneczną sobotę. W chambers, ubrany w białe spodenki tenisowe, tenisowe buty i tenisowy sweter, sędzia Boudreau uzyskał niezbędne trzydniowe zwolnienie, a później Jack Kerouac i Stella Sampas zostali poślubieni przez urzędnika miejskiego i sędziego pokoju Howarda Searsa w domu Kerouaca na Bristol Avenue z matką jako świadkiem. Zorganizowanie małżeństwa w domu, tak aby jego inwalidzka matka mogła być obecna, prawdopodobnie tłumaczył Jacka Kerouaca nieco lepiej niż niektóre jego książki.”

kolumna zawiera również linijkę z Listu do Boudreau: „Pozdrów Drew i Poyanta, a zwłaszcza Cole’ a …”

Cole odnosi się do męża Phyllis; Drew jest najprawdopodobniej sąsiadem Hyannis z Keroauc, Williamem Drew, który w artykule z Cape Cod Times z 1992 roku przypomniał, że pisarz „wypił wystarczająco dużo, aby unosić się w amerykańskim Massachusetts”; i Poyant, lokalny agent nieruchomości Rene L. Poyant.

„mieliśmy ogłoszenie o jego domu”, mówi syn Poyanta, Marcel R. Poyant, z Poyant Realty w Centerville. Marcel właśnie wrócił ze służby, a jego ojciec, który był właścicielem firmy, rozmawiał z Kerouacem przez telefon. Rene, którego ojciec pochodził z Francji, i Kerouac, francusko-kanadyjskiego pochodzenia, „mówili razem po francusku”, wspomina Marcel poyant.

Jeśli chodzi o Kerouaca, Poyant mówi:”

wielu ludzi, którzy mogą go lepiej znać-David Cole, Drew, Rene Poyant,Judge Boudreau, Cleary, Falacci i Evelyn Hammersley – odeszło.

wszyscy, najprawdopodobniej, mieliby przynajmniej nieco inne spojrzenie na niego. Hammersley, na przykład, mówił o nim ciepło podczas wywiadu dla The 1992 times story. Powiedziała, że był religijny, że zawsze nosił Krzyż i że odnalazł pokój nad morzem.

mówiła o rysunku Gerarda Kerouaca, który widziała wiszącego w korytarzu domu Kerouaca. Gerard był bratem Jacka, który zmarł w wieku 9 lat, gdy Jack miał 4 lata i był tematem powieści Kerouaca z 1963 „Visions of Gerard.”

„pewnego dnia powiedziałem do niego:” Och, jakie piękne zdjęcie, Jack ” – przypomniał Hammersley. „Powiedział:” Tak, to mój młodszy brat, Gerard. Bardzo go kochałam.””

alkoholizm w końcu dopadł Kerouaca. Na początku 1967 roku wrócił do Lowell ze Stellą i Memere. Następnie przenieśli się do Fort Lauderdale na Florydzie, gdzie rankiem października 21 grudnia 1969, po obejrzeniu „galopującego smakosza” w telewizji i zjedzeniu puszki tuńczyka, Kerouac zaczął krwawić. Zmarł tego samego dnia.

„był Enigmą, całkowicie nieprzewidywalną” – mówi Leppanen. „Ja też lubię takich ludzi.”