„skąd tak naprawdę jesteś?”

słyszałem to pytanie od więcej nieznajomych, niż mogę zliczyć; to rytuał, do którego przyzwyczaiłem się jako pół-koreańska, pół-Biała kobieta. Dorastając w Vancouver, WA (głównie biały obszar), pamiętam uczucie dyskomfortu wobec moich funkcji. Ludzie zawsze mówili, że wyglądam tak „egzotycznie”, termin, który osobiście zarezerwowałem dla opisywania ptaków lub roślin w zoo. Ten przymiotnik miał być rzekomo pomyślany jako komplement, ale znaczenie tego słowa brzmi ” wprowadzony z innego kraju, nie pochodzi z miejsca, w którym został znaleziony.”Bycie oznaczonym jako „egzotyczne” może sprawić, że ludzie biracy tacy jak ja poczują się odłączeni od kultur i społeczności, z których pochodzimy. Nie jesteśmy zakotwiczeni w ten sam sposób, co ułatwia nam utratę tożsamości lub poczucie zagubienia, próbując poruszać się po przecięciu naszych kultur.

Ten projekt fotograficzny był w mojej głowie od przyjazdu do Los Angeles, ponieważ w końcu mieszkałem w miejscu, gdzie byli ludzie, którzy wyglądali jak ja. Dorastając, większość gwiazd, które chciałem naśladować, była biała, z cechami, które nie pasowały do moich. Bez względu na to, jak zrobiłam makijaż, nigdy nie czułam, że wyglądam wystarczająco „biało”.”Rozwinąłem negatywne i toksyczne relacje z moim koreańskim dziedzictwem, które odepchnęły mnie od tej połowy mojej tożsamości. Kiedy zacząłem budować relacje z innymi ludźmi, którzy w pełni przyjęli, a nawet świętowali swoje wieloetniczne pochodzenie, otworzyli mnie na myśl, że jestem piękna.

stworzyłem tę serię obrazów, aby poszerzyć moje własne pomysły na azjatycko-Amerykańskie piękno i rozmawiałem z innymi biracjalnymi Azjatami w nadziei, że inni zobaczą siebie w pięknie tych tematów. Wszyscy jesteśmy dumni z każdej części tego, kim jesteśmy-i dumni z bycia Azjatą-Amerykaninem.