Rituximab, het gehumaniseerde chimerische anti-CD20 monoklonale antilichaam, is een krachtig hulpmiddel voor de behandeling van B-cel maligniteiten en is geregistreerd voor de behandeling van recidiverend of chemorefractorisch laaggradig of folliculair non-Hodgkinlymfoom (NHL). Het heeft een unieke wijze van actie en kan het doden van CD20+ cellen via veelvoudige mechanismen veroorzaken. De directe effecten van rituximab omvatten complementgemedieerde cytotoxiciteit en antilichaam-afhankelijke celgemedieerde cytotoxiciteit, en de indirecte effecten omvatten structurele veranderingen, apoptose en sensibilisatie van kankercellen voor chemotherapie. In vitro studies hebben een belangrijke bijdrage geleverd aan het begrip van deze werkingsmechanismen en hebben geleid tot de ontwikkeling van innovatieve en effectieve behandelingsstrategieën om de respons van de patiënt te optimaliseren. De belangrijkste van deze strategieën is de combinatie van rituximab en CHOP chemotherapie (cyclofosfamide, doxorubicine, vincristine en prednison), die een zeer effectieve combinatie blijkt te zijn bij de behandeling van NHL. Echter, niet alle patiënten reageren even goed op rituximab en in vitro studies hebben een mogelijk resistentiemechanisme geïdentificeerd waarbij de anti-complementremmers CD55 en CD59 betrokken zijn. Neutraliserende antilichamen tegen CD55 en CD59 kunnen in vitro resistentie tegen door rituximab gemedieerde complementgemedieerde cytotoxiciteit overwinnen. Dit artikel geeft een overzicht van ons begrip van de werkingsmechanismen van rituximab en identificeert hoe deze kennis kan worden toegepast in een klinische setting om de respons te maximaliseren bij zowel gevoelige als resistente patiënten.