volgens het Internationaal Recht is uitlevering een formeel, diplomatiek proces waarbij een staat een andere staat verzoekt om de terugkeer van de hechtenis van een voortvluchtige crimineel voor misdrijven die strafbaar zijn gesteld door de wetgeving van de verzoekende staat en die zijn gepleegd buiten de rechtsmacht van het land waar deze persoon zijn toevlucht heeft gezocht. Internationale uitlevering is een verplichting die staten te goeder trouw zijn aangegaan om gerechtigheid te bevorderen en uit te voeren.de eerste formele uitleveringswet werd in 1833 aangenomen door België, dat ook de eerste wet inzake het asielrecht heeft aangenomen. Uitleveringsbesluiten specificeren niet alleen uitleverbare misdrijven, maar beschrijven ook procedures en waarborgen, terwijl de relatie tussen de handeling en het Verdrag wordt omschreven.

sommige staten staan uitleveringsverzoeken toe in gevallen waarin zij een wederkerigheidsverklaring met de verzoekende Staten hebben uitgewisseld. Hoewel er een praktijk bestaat om uitleveringsverzoeken te weigeren zonder een bindende internationale verplichting tussen de staten, worden vluchtelingen vaak overgeleverd op grond van gemeentelijk recht of als een daad van goede trouw door de staten die partij zijn. De onzekerheid houdt echter in dat Staten die geen partij zijn bij uitleveringsverdragen een toevluchtsoord kunnen zijn voor vluchtelingen.het uitleveringsproces is afhankelijk van twee factoren: het bestaan van een bindende uitleveringsovereenkomst en het gemeentelijke recht van het land waar de uitlevering wordt aangevraagd.de regering van India heeft momenteel bilaterale Uitleveringsverdragen met tweeënveertig landen en Uitleveringsverdragen met negen andere landen om het uitleveringsproces te versnellen en te vergemakkelijken. In India wordt de uitlevering van een vluchteling uit India aan een vreemd land of vice versa geregeld door de bepalingen van de Indian Uitleveration Act, 1962. De basis voor uitlevering zou een verdrag kunnen zijn tussen India en een vreemd land en bij gebrek aan een verdrag, een regeling voor uitlevering. Volgens sectie 3 van de wet kan een kennisgeving worden gedaan door de regering van India die de bepalingen van de wet uitbreidt tot het land/ de landen waarvan kennisgeving is gedaan.de rechtsgrondslag voor uitlevering met staten waarmee India geen uitleveringsverdrag heeft (Staten die geen Verdrag hebben) wordt bepaald door Artikel 3, lid 4, van de Indian Uitleveration Act, 1962, waarin wordt bepaald dat de centrale regering bij een ter kennis gebracht besluit elke overeenkomst waarbij India en een vreemde staat partij zijn, kan behandelen als een uitleveringsverdrag dat India met die vreemde staat heeft gesloten en dat voorziet in uitlevering met betrekking tot de in dat Verdrag genoemde strafbare feiten. India is ook partij bij het Internationaal Verdrag ter bestrijding van terroristische bomaanslagen van 1997. Dit biedt ook een rechtsgrondslag voor uitlevering bij Terreurmisdrijven.in Mei 2011 heeft de Indiase regering twee VN-verdragen geratificeerd: het Verdrag van de Verenigde Naties tegen corruptie (UNCAC) en het Verdrag van de Verenigde Naties tegen grensoverschrijdende georganiseerde misdaad (UNCTOC) en de drie bijbehorende protocollen.

indien er een uitleveringsverdrag tussen de betrokken landen bestaat, moet het uitleveringsverzoek worden ingediend in termen van de specifieke vereisten die daarin zijn opgenomen. In termen van de uitgebreide richtlijnen voor onderzoek in het buitenland en de afgifte van rogatoire commissies (LRs) afgegeven door het Ministerie van Binnenlandse Zaken, uitleveringsverzoeken worden pas gedaan na het indienen van een charge sheet, kennis van hetzelfde en de afgifte van een aanhoudingsbevel. Om de verdachte te arresteren en voor de Indiase rechtbanken te laten verschijnen, is de vereiste actie via de uitleveringsprocedure.nadat de onderzoeksinstantie de tenlastelegging heeft ingediend en de Magistraat daarvan kennis neemt, bevelen/aanwijzingen uitvaardigt die het plegen van de beklaagde tot een proces rechtvaardigen en de aanwezigheid van de beklaagde tot een proces Verzoeken, wordt het verzoek om uitlevering aan het Ministerie van Buitenlandse Zaken gedaan. Bij het passeren van een dergelijk bevel voor de aanhouding van de verdachte, zal de Magistraat worden geregeerd door de overwegingen hierboven aangegeven.

het verzoek is in de vorm van een op zichzelf staande verklaring van de magistraat, die een prima facie zaak tegen de verdachte maakt. Om een prima facie zaak op te stellen, moet de verklaring korte feiten en een geschiedenis van de zaak bevatten met betrekking tot de verklaringen van getuigen en relevante bewijsstukken, aangevoerde rechtsregels en de beschrijving van de verdachte, waaruit zijn identiteit blijkt. Het is noodzakelijk de strafbare feiten waarvoor de verdachte wordt aangeklaagd, en de wettelijke bepalingen die de maximale straf ervan aangeven, te specificeren.het uitleveringsverzoek moet een bevel van de Magistraat bevatten dat het proces van de beklaagde rechtvaardigt op basis van het bewijs dat beschikbaar is in het tenlastelegment, met aanwijzingen om ervoor te zorgen dat de beklaagde in de rechtbank aanwezig is om voor de rechtbank terecht te staan in het land waar hij verblijft, samen met een kopie van het eerste informatief rapport (FIR) dat naar behoren is ondertekend door de bevoegde rechterlijke instantie. Een dergelijk verzoek moet vergezeld gaan van een origineel en ongedateerd aanhoudingsbevel, waarin duidelijk wordt vermeld voor welke strafbare feiten de beklaagde is aangeklaagd en dat de rechtbank kennis heeft genomen van de genoemde afdelingen.een vermeende overtreder mag niet worden uitgeleverd aan de verzoekende staat bij ontstentenis van een verdrag. De staten zijn niet verplicht vreemdelingen/onderdanen uit te leveren of wanneer het misdrijf in het Verdrag niet als een uitleverbaar strafbaar feit is aangemerkt. Uitlevering kan worden geweigerd voor louter militaire en politieke misdrijven. Terroristische misdrijven en gewelddadige misdrijven zijn uitgesloten van de definitie van politieke misdrijven in het kader van uitleveringsverdragen. In gevallen waarin sprake is van dubbele strafbaarheid, waarbij de gedraging die het strafbare feit vormt, zowel in het verzoekende land als in het buitenland een strafbaar feit vormt, kan het strafbare feit in beide landen worden berecht, afhankelijk van factoren zoals het grondgebied waar het strafbare feit is gepleegd en de nationaliteit van de verdachte.uitlevering kan worden geweigerd wanneer de procedure van de uitleverings wet van 1962 niet wordt gevolgd.uitleveringsverdrag tussen India & UK

volgens Artikel 1 van het uitleveringsverdrag tussen India en het Verenigd Koninkrijk is het de plicht van India en het Verenigd Koninkrijk om elke persoon uit te leveren die beschuldigd of veroordeeld wordt van een uitleveringsverdrag dat gepleegd is op het grondgebied van een staat vóór of na de inwerkingtreding van dit Verdrag. Elke verdragsluitende Staat verleent elkaar wederzijdse bijstand in strafzaken.een uitleveringsdelict wordt gedefinieerd als een strafbaar feit dat volgens de wetgeving van beide Verdragsluitende Staten strafbaar is met een gevangenisstraf van ten minste één jaar, met uitzondering van strafbare feiten van politieke aard, maar met inbegrip van strafbare feiten die volledig verband houden met fiscale aard of ernstige strafbare feiten zoals moord, explosie, terrorisme, enz.het uitleveringsverzoek kan worden geweigerd indien de persoon voor de rechter van de aangezochte Staat wordt berecht wegens het uitleveringsverdrag of indien de verdachte ervan overtuigd is dat de vervolging in de aangezochte staat onrechtvaardig, onderdrukkend, bevooroordeeld of discriminerend is.

indien het verzoek betrekking heeft op een persoon die reeds veroordeeld is, is een bewijs van veroordeling noodzakelijk. In dringende gevallen kan de persoon door de aangezochte staat voorlopig worden aangehouden totdat zijn uitleveringsverzoek is behandeld. Hij kan echter na het verstrijken van een termijn van 60 dagen, te rekenen vanaf de datum van aanhouding, in vrijheid worden gesteld indien zijn uitleveringsverzoek niet is ontvangen. Wanneer een persoon eenmaal is uitgeleverd aan de verzoekende staat, kan hij slechts binnen een termijn van 45 dagen worden vervolgd voor het gezochte strafbare feit, voor elk minder zwaar strafbaar feit of voor elk door de aangezochte staat toegestaan strafbaar feit.uitlevering kan worden geweigerd voor een strafbaar feit dat in de verzoekende staat de doodstraf inhoudt, waarbij in de aangezochte staat voor hetzelfde strafbare feit geen doodstraf wordt uitgesproken. Nadat de uitlevering is verleend, overlevert de aangezochte staat de beklaagde op een aangegeven punt, of ontslaat de verzoekende staat de persoon binnen een maand of zoals bepaald.in Deel II van het artikel worden de uitleveringsverdragen tussen India en de VS, India en de VAE besproken. Het gaat verder in op de praktijk van het niet-uitleveren van eigen onderdanen en op verschillende kwesties waarmee Staten bij de behandeling van een uitleveringsverzoek geconfronteerd kunnen worden.