algemene naam: gewone stinkhorn, witch ’s egg, devil’ s egg, Hexeneier

botanische naam: Phallus impudicus

familie: Phallaceae (Stinkhorn)

wereldwijde verspreiding: komt voor in een groot deel van Europa en Noord-Amerika.

lokale verspreiding: algemeen en wijdverspreid in Groot-Brittannië en Ierland.

Habitat: bos, mulched gardens and Duins.

Voederseizoen: onvolgroeide “eieren” laat in het voorjaar tot in de herfst.

Stinkhorn krijgt zijn naam met een reden: het lijkt op een hoorn – en het stinkt echt. De binomiale naam is nog beter beschrijvend: fallus impudicus, wat ruwweg ‘schaamteloos fallisch’betekent.

de ongelukkige vorm en de verachtelijke geur van volwassen stinkhorn zou je kunnen doen denken dat deze paddenstoelen giftig zijn, maar in feite zijn ze dat niet. In China, de verwante fallus indusiatus is een keuze paddenstoel beschouwd als een afrodisiacum. Er is ook culinaire interesse in sommige Europese landen zoals Frankrijk en Duitsland.

het ideale stadium om stinkhorn te oogsten is het eivormige onrijpe vruchtlichaam dat aan de grond blijft hangen door een koordachtige myceliale streng, soms slechts gedeeltelijk begraven in dennennaalden en strooisel.

zorg ervoor dat je echt te maken hebt met de juiste ‘eieren’, want onvolgroeide doodskop (Amanita phalloides) of puffball kan de onervaren foerager verwarren. Ze zijn gemakkelijk uit elkaar te houden, want stinkhorn is altijd gevuld met gelei en een groene sporenmassa – die je bijna zeker ruikt voordat je het ziet.

de ruwe witte kernel (receptaculum) in het eistadium is reukloos, knapperig als een waterkastanje en heeft een aardse, milde radijssmaak die meer lijkt op een groente dan op een paddenstoel. Je kunt ze rauw eten en in salades gooien of ze in stukjes hakken en in noedelsoepen en stoofschotels doen.