het theoretische principe dat mensen beslissingen nemen om plezier te zoeken en pijn te minimaliseren.

naast andere principes stelt de Freudiaanse psychologie dat er een fundamentele menselijke neiging is om plezier te zoeken en pijn te vermijden. Het komt voort uit het verlangen naar ongebreidelde expressie van zowel het levensinstinct (eros) geassocieerd met seksualiteit als het doodsinstinct (Thanatos) geassocieerd met agressie en destructiviteit. Freud beschreef het plezierprincipe in termen van de noodzaak om spanningen te ontlasten of te verminderen—ervaren als pijn of ongemak— die intern of door externe stimuli worden veroorzaakt. De id, die werkt volgens het plezierprincipe, is het instrument om deze spanningen te verlichten. Het wordt echter in toom gehouden door het ego, dat werkt volgens het tegenovergestelde werkelijkheidsbeginsel, dat bemiddelt tussen de primitieve verlangens van het id en de beperkingen van de buitenwereld.

de aansporingen van het genotsprincipe, die vaak worden vergeleken met de eisen van een kind, streven naar onmiddellijke bevrediging en worden niet beheerst door sociale of morele regels. Het realiteitsprincipe verzet zich tegen veel van deze promptings, ontkent ze helemaal of stelt bevrediging uit tot een sociaal geschikte tijd (wachten tot een maaltijd om te eten) of zodat meer plezier kan worden bereikt op de lange termijn (studeren voor een graad of training voor een sport).