De ingebouwde audiospeler heeft een moderne internetbrowser nodig. U moet bezoeken Browse Happy en update uw internet browser vandaag! de duizend verwondingen van Fortunato die ik had gedragen zoals ik het best kon, maar toen hij beledigde, zwoer ik wraak. Jullie, die de aard van mijn ziel zo goed kennen, zullen echter niet denken dat ik een dreigement heb geuit. Eindelijk zou ik gewroken worden; dit punt was definitief geregeld – maar juist de definitiviteit waarmee het werd opgelost, sloot het idee van risico uit. Ik moet niet alleen straffen, maar straffeloos straffen. Een onrecht wordt niet ongedaan gemaakt wanneer de vergelding haar herstel treft. Het is even onbewogen als de wreker er niet in slaagt zich als zodanig te voelen voor hem die het verkeerde heeft gedaan.

Het moet duidelijk zijn, dat noch door woord noch daad ik Fortunato reden had gegeven om aan mijn goede wil te twijfelen. Ik bleef, zoals mijn gewoonte was, glimlachen in zijn gezicht, en hij zag niet dat mijn glimlach nu was bij de gedachte van zijn immolatie.hij had een zwak punt—dit Fortunato-hoewel hij in andere opzichten een man was om gerespecteerd en zelfs gevreesd te worden. Hij was trots op zijn kennerschap in wijn. Weinig Italianen hebben de ware virtuoze geest. Voor het grootste deel hun enthousiasme wordt aangenomen om de tijd en de gelegenheid aan te passen—om bedrog te oefenen op de Britse en Oostenrijkse miljonairs. In de schilderkunst en gemmary was Fortunato, net als zijn landgenoten, een kwakzalver—maar in de kwestie van oude wijnen was hij oprecht. In dit opzicht verschilde ik niet van hem materieel: Ik was bekwaam in de Italiaanse jaargangen zelf, en kocht grotendeels wanneer ik kon.

Het was over schemering, op een avond tijdens de Opperste waanzin van het carnaval seizoen, dat ik mijn vriend ontmoette. Hij viel me aan met overmatige warmte, want hij had veel gedronken. De man droeg bont. Hij had op een nauwsluitende parti-gestreepte jurk, en zijn hoofd werd bekroond door de kegelvormige kap en klokken. Ik was zo blij hem te zien, dat ik dacht dat ik nooit zijn hand had moeten wringen.

Ik zei tegen hem – ” mijn beste Fortunato, je bent gelukkig ontmoet. Wat ziet u er vandaag opmerkelijk goed uit! Maar Ik heb een pijp gekregen van wat voor Amontillado doorgaat, en ik heb mijn twijfels.”

” hoe?”zei hij. “Amontillado? Een pijp? Onmogelijk! En midden in het carnaval!”ik heb mijn twijfels,” antwoordde ik, “en ik was dom genoeg om de volledige Amontillado prijs te betalen zonder u in de zaak te raadplegen. Je was niet te vinden, en ik was bang om een koopje te verliezen.”

” Amontillado!”

” Ik heb mijn twijfels.”

” Amontillado!”

” en ik moet ze bevredigen.”

” Amontillado!”

” als je verloofd bent, ben ik op weg naar Luchesi. Als iemand een kritische wending heeft, is hij het. Hij zal me vertellen—”

“Luchesi kan Amontillado niet van Sherry onderscheiden.”

” en toch zullen sommige dwazen het hebben dat zijn smaak overeenkomt met die van jou.”

” Come, let us go.”

” waarheen?”

” naar uw kluizen.”

” mijn vriend, Nee; Ik zal niet opleggen aan uw goede natuur. Ik zie dat je een verloving hebt. Luchesi – “

” I have no engagement— – come.”

” My friend, no. Het is niet de verloving, maar de strenge kou, waarmee ik zie, dat gij verdrukt zijt. De kluizen zijn onuitstaanbaar vochtig. Ze zijn bedekt met salpeter.”

” laat ons toch gaan. De kou is niets meer. Amontillado! Je bent opgedrongen. En wat Luchesi betreft, hij kan Sherry niet onderscheiden van Amontillado.”

aldus gesproken, Fortunato bezat zichzelf van mijn arm. Ik zette een masker van zwarte zijde op, en tekende een roquelaire van dichtbij over mijn persoon, Ik liet hem toe om me naar mijn palazzo te haasten.

Er waren geen verzorgers thuis; ze waren ondergedoken om vrolijk te zijn ter ere van de tijd. Ik had hun gezegd dat ik niet terug zou komen voor de ochtend, en had hun expliciete orders gegeven om niet te roeren uit het huis. Deze bevelen waren voldoende, wist ik, om hun onmiddellijke verdwijning te verzekeren, een en al, zodra ik me omdraaide.ik nam van hun schansen twee flambeaux, en gaf er een aan Fortunato, boog hem door verschillende suites van Kamers naar de poort die in de gewelven leidde. Ik passeerde een lange en wenteltrap, en vroeg hem voorzichtig te zijn als hij volgde. Wij kwamen aan den voet van den afdaling, en stonden te zamen op den vochtige grond van de catacomben der Montresors.de gang van mijn vriend was onvast, en de klokken op zijn pet rinkelden terwijl hij liep.

“the pipe,” zei hij.

“Het is verder,” zei ik; ” maar let op het witte web-werk dat van deze grot muren glimt.”

hij draaide zich naar me toe, en keek in mijn ogen met twee filmy orbs die het rheum van intoxicatie gedistilleerd.

” Nitre?”hij vroeg, eindelijk.

“Nitre”, antwoordde ik. “Hoe lang heb je die hoest al?”

” Ugh! ugh! ugh!- ugh! ugh! ugh!- ugh! ugh! ugh!- ugh! ugh! ugh!- ugh! ugh! ugh!”

mijn arme vriend vond het onmogelijk om vele minuten te antwoorden.

” Het is niets, ” zei hij, eindelijk.

“kom,” zei ik, met de beslissing, “we zullen terug gaan; uw gezondheid is kostbaar. Je bent rijk, gerespecteerd, bewonderd, geliefd; je bent gelukkig, zoals ik ooit was. Je bent een man om te missen. Voor mij maakt het niet uit. We zullen teruggaan, je zult ziek zijn, en ik kan niet verantwoordelijk zijn. Trouwens, er is Luchesi—”

“genoeg,” zei hij, ” de hoest is niets, het zal me niet doden. Ik zal niet sterven van een hoest.”

” True-true, “antwoordde ik;” en inderdaad, ik was niet van plan om u onnodig te alarmeren—maar je moet alle juiste voorzichtigheid te gebruiken. Een slok van deze Medoc zal ons beschermen tegen de dampen.”

hier sloeg ik de hals van een fles die ik trok uit een lange rij van zijn collega ‘ s die op de mal lagen.

“Drink,” zei ik, hem de wijn aanbieden.

hij hief het op zijn lippen met een leer. Hij pauzeerde en knikte naar mij vertrouwd, terwijl zijn klokken rinkelden.”ik drink,”zei hij,” op de begraven die rust om ons heen.”

” And I to your long life.”

hij nam opnieuw mijn arm, en we gingen verder.

“Deze gewelven,” zei hij, ” zijn uitgebreid.”

” De Montresors, “antwoordde ik,” waren een grote en talrijke familie.”

” Ik vergeet je armen.”

“een enorme menselijke voet d’ Or, in een veld azuurblauw; de voet verplettert een slangachtige woestenij waarvan de hoektanden in de hiel zijn ingebed. En het motto?”

” Nemo me impune lacessit.”

” goed!”zei hij.de wijn schitterde in zijn ogen en de klokken rinkelden. Mijn eigen fantasie werd warm met de Medoc. We waren door muren van opgestapelde botten gegaan, met vaten en wapens vermengd, in de diepste uitsparingen van de catacomben. Ik pauzeerde weer, en deze keer maakte ik dapper om Fortunato te grijpen door een arm boven de elleboog.

” het nitre!”Ik zei:” Zie je, het neemt toe. Het hangt als mos op de kluizen. We zijn onder de rivierbedding. De druppels vocht druppelen tussen de botten. Kom, we gaan terug voordat het te laat is. Uw hoest— “

“Het is niets,” zei hij; ” laten we verder gaan. Maar eerst nog een slok van de Medoc.”

Ik brak en bereikte hem een flagon of de Grave. Hij leegde het in een adem. Zijn ogen flitste met een fel licht. Hij lachte en gooide de fles omhoog met een gebaren die ik niet begreep.

Ik keek hem verbaasd aan. Hij herhaalde de beweging—een groteske.

” begrijpt u het niet?”zei hij.

“niet Ik,” antwoordde ik.

” Dan ben je niet van de broederschap.”

” hoe?”

” U behoort niet tot de vrijmetselaars.”

“Yes, yes,” I said, ” yes, yes.”

” u? Onmogelijk! Een vrijmetselaar?”

“een vrijmetselaar,” antwoordde ik.

“een teken,” zei hij.

“Het is dit,” antwoordde ik, het produceren van een troffel van onder de plooien van mijn roquelaire.

“Je maakt een grapje,” riep hij uit, een paar stappen terug. “Maar laten we doorgaan naar de Amontillado.”

“zij het zo,” zei ik, het vervangen van het gereedschap onder de mantel, en opnieuw aanbieden van hem mijn arm. Hij leunde er zwaar op. We vervolgden onze route op zoek naar de Amontillado. Wij gingen door een reeks van lage bogen, daalden, doorgegeven, en dalen weer, kwamen in een diepe crypte, waarin de vuilheid van de lucht veroorzaakt onze flambeaux eerder gloeien dan vlam.

aan de verste kant van de crypt leek er nog een minder ruim. De muren waren bekleed met menselijke resten, opgestapeld aan het gewelf boven, in de vorm van de grote catacomben van Parijs. Drie zijden van dit interieur Crypte waren nog steeds versierd op deze manier. Vanaf de vierde waren de botten naar beneden gegooid, en lag promiscuously op de aarde, het vormen van op een bepaald punt een heuvel van enige grootte. Binnen den wand, die aldus door de verplaatsing der beenderen werd blootgelegd, bemerkten wij een stilstaande inwendige uitsparing, in de diepte ongeveer vier voet, in de breedte drie, in de hoogte zes of zeven. Het leek te zijn gebouwd voor geen bijzonder gebruik op zich, maar vormde slechts de interval tussen twee van de kolossale steunen van het dak van de catacomben, en werd ondersteund door een van hun omschrijvende muren van massief graniet.het was tevergeefs dat Fortunato, zijn doffe fakkel verheffende, trachtte zich in de diepte van de uitsparing te wrikken. Het einde van het zwakke licht liet ons niet toe om te zien.

” Proceed, “zei ik;” hierin is de Amontillado. Wat Luchesi betreft – “

” hij is een onwetende, ” onderbrak mijn vriend, toen hij wankel naar voren stapte, terwijl ik hem onmiddellijk volgde. In een oogenblik had hij het uiterste van den nis bereikt, en daar hij zijne vooruitgang door den rots vasthield, stond hij stomp verbijsterd. Nog een oogenblik en ik had hem aan het graniet gebonden. In het oppervlak waren twee ijzeren nietjes, ver van elkaar ongeveer twee voeten, horizontaal. Van een van deze hing een korte ketting, van de andere een hangslot. Het gooien van de schakels om zijn middel, het was maar het werk van een paar seconden om het te beveiligen. Hij was te verbaasd om weerstand te bieden. Ik trok de sleutel terug uit de pauze.

“steek je hand, “zei ik,” over de muur; je kan het niet helpen het nitre te voelen. Het is inderdaad erg vochtig. Ik smeek u nogmaals om terug te keren. Nee? Dan moet ik je verlaten. Maar ik moet je eerst alle aandacht geven die ik heb.”

” The Amontillado!”ejaculeerde mijn vriend, nog niet hersteld van zijn verbazing.

“waar,” antwoordde ik; ” de Amontillado.”

terwijl ik deze woorden zei, hield ik me bezig met de stapel botten waarover ik eerder gesproken heb. Toen ik ze aan de kant gooide, ontdekte ik al snel een hoeveelheid bouwsteen en mortel. Met deze materialen en met behulp van mijn troffel, begon ik krachtig te muur de ingang van de nis.ik had nauwelijks de eerste laag van mijn metselwerk gelegd toen ik ontdekte dat de bedwelming van Fortunato in grote mate was uitgewerkt. De eerste aanwijzing die ik hiervan had was een lage kreun uit de diepte van de pauze. Het was niet de kreet van een dronken man. Er was toen een lange en hardnekkige stilte. Ik legde de tweede laag, en de derde, en de vierde; en toen hoorde ik de furieuze vibraties van de ketting. Het geluid duurde eenige minuten, en om het met meer voldoening te kunnen aanhoren, hield ik mijne arbeid op en ging op de beenderen zitten. Toen eindelijk het gekletst verdwenen, ik hervatte de troffel, en eindigde zonder onderbreking de vijfde, de zesde, en de zevende rij. De muur was nu bijna op een niveau met mijn borst. Ik pauzeerde opnieuw, en hield de flambeaux boven het metselaar-werk, wierp een paar zwakke stralen op de figuur binnen.

een opeenvolging van luide en schelle schreeuwen, die plotseling uit de keel van de geketende vorm barsten, leek me heftig terug te duwen. Voor een kort moment aarzelde ik-ik beefde. Toen ik mijn rapier ontschede, begon ik ermee te betasten over de pauze; maar de gedachte van een ogenblik stelde me gerust. Ik legde mijn hand op de vaste stof van de catacomben en voelde me tevreden. Ik heb de muur opnieuw aangewakkerd. Ik antwoordde op het geschreeuw van hem die schreeuwde. Ik Re-Echo-ik geholpen-ik overtrof hen in volume en in kracht. Ik deed dit, en de schreeuwer groeide nog steeds.

Het was nu middernacht en mijn taak liep ten einde. Ik had de achtste, de negende en de tiende rij voltooid. Ik had een deel van de laatste en de elfde voltooid; er bleef slechts één steen om te worden gemonteerd en gepleisterd in. Ik worstelde met zijn gewicht; Ik plaatste het gedeeltelijk in zijn voorbestemd positie. Maar nu kwam er uit de nis een lage lach die de haren op mijn hoofd oprichtte. Het werd opgevolgd door een droevige stem, die ik moeilijk kon herkennen als die van de nobele Fortunato. De stem zei –

” Ha! ha! ha!- hij! hij!- een hele goede grap, een uitstekende grap. We zullen er veel rijke mensen om lachen in het palazzo-he! hij! hij!- over onze wijn-hij! hij! hij!”

” The Amontillado!”Zei ik.

” He! hij! hij!- hij! hij! hij!- Ja, De Amontillado. Maar wordt het niet laat? Wachten ze ons niet op in het palazzo, Lady Fortunato en de rest? Laat ons gaan.”

“Yes,” zei ik, ” let us be gone.”

” For the love of God, Montressor!”

” Yes, “zei Ik,” for the love of God!”Maar op deze woorden hoorde ik tevergeefs voor een antwoord. Ik werd ongeduldig. Ik riep hardop –

“Fortunato!”

geen antwoord. Ik riep opnieuw –

“Fortunato!”

nog steeds geen antwoord. Ik steek een zaklamp door de resterende opening en laat het erin vallen. Er kwam in ruil slechts een gerinkel van de klokken. Mijn hart werd ziek door de vochtigheid van de catacomben. Ik haastte me om een einde te maken aan mijn arbeid. Ik dwong de laatste steen in zijn positie, Ik heb hem gepleisterd. Tegen de nieuwe vrijmetselarij heb ik de oude muur van botten opnieuw gebouwd. Een halve eeuw lang heeft geen sterveling hen gestoord. In pace requiescat!