oorspronkelijk getiteld’ Swinging Birches’, is het gedicht’ Birches ‘een van Robert Frost’ s meest verzamelde en bestudeerde gedichten, voor het eerst gepubliceerd in 1915. Hoewel Frost ‘ s stijl vaak direct en toegankelijk is, zijn zijn gedichten subtiel en soms zelfs dubbelzinnig in hun effecten, dus sommige woorden van analyse kunnen hier van nut zijn. U kunt hier ‘berken’ lezen voordat u verder gaat met onze Analyse van het gedicht hieronder.’Birches’ is gebaseerd op Robert Frost ‘ s jeugdherinneringen van het swingen op berken als jongen. Kortom, het gedicht is een meditatie op deze bomen, die soepel zijn (dat wil zeggen gemakkelijk gebogen) maar sterk (niet gemakkelijk gebroken). In tegenstelling tot de berken met ‘straighter darker trees’ die hen omringen, zegt Frost dat hij graag denkt dat ze gebogen zijn omdat er een jongen op heeft geslagen. Maar hij weet dat dit waarschijnlijk niet de reden is dat de berken buigen: de natuur, en in het bijzonder dat gemeenschappelijke kenmerk van Frost ‘ s gedicht (toepasselijk, gezien zijn achternaam), koude winterse weer, is waarschijnlijk verantwoordelijk.

Frost beschrijft hoe berken, na een ijsstorm, ‘op zichzelf klikken’, wanneer ze op een wintermorgen met ijs worden beladen. Als de dag begint op te warmen, laat de zon het ijs smelten, en de berken werpen ‘kristallen schelpen’ van ijs, als ‘hopen gebroken glas’ die uit de glazen koepel van de hemel vallen. Zelfs als de berken worden ‘gesleept’ naar het niveau van de verdorde bracken in de buurt van de grond, De Berken lijken niet te breken, hoewel ze niet gemakkelijk rechtop zodra ze zijn gebogen echt laag.

Frost gebruikt levendige en ongewone beelden om het uiterlijk van de berken te beschrijven: de gelijkenis van de gebogen berken met ‘meisjes op handen en knieën’, die hun haar drogen in de zon, is bijzonder memorabel. Het antropomorfiseert de bomen, maar het versterkt ook de associatie van de spreker tussen de berken en de kindertijd (zijn voorkeur om te geloven, zelfs in het gezicht van tegengestelde bewijzen, dat de berken zijn gebogen vanwege jongens rijden ze voor het spel).het is op dit moment tijdens de fantasievolle mijmeringen van de spreker dat ‘waarheid’ (gepersonifieerd met een hoofdletter T) breekt in op zijn mijmerie: met andere woorden, de spreker wist dat hij niet kon onderhouden de geromantiseerde notie voor lang dat de berken was gebogen door jongens die plezier onder hen, en hij weet, diep van binnen, dat de ijsstorm was de meest waarschijnlijke oorzaak. Dit neerhalen-tot-aarde van romantische houding ten opzichte van de natuur is een gemeenschappelijk kenmerk van Robert Frost ‘ s poëzie.echter, Frost keert snel terug naar het idee van een kleine jongen, wonen in een landelijke omgeving waar hij niet kan toetreden of vormen van een honkbalteam met andere jongens van zijn leeftijd, het ontdekken van de vreugde van het rijden op de berken: het nemen van de ‘stijfheid’ uit hen een voor een. De nadruk ligt op spel als een manier van leren: een jongen die opgroeit in een stad kan ‘honkbal leren’, maar Frost ’s denkbeeldige jeugd’ leerde alles wat er was / te leren ‘ over het beoordelen hoe lang hij op de berk moet blijven voordat hij eraf springt.we leren dan (als het ware) dat Frost ‘ s spreker dit beeld zo lang kan vermaken omdat hij zelf als jongen op berken zwaaide: be herbeleeft zijn kindertijd vrijheid en vreugde door de herinnering. Hij wil terug naar zo ‘ n jongensachtige onschuld. Wanneer de natuur problemen oplevert – hij loopt door een bos zonder een duidelijk pad en krijgt een gezicht vol spinnenwebben, of een takje zweepslagen over zijn oog-droomt hij ervan om terug te keren naar de eenvoud van berken, die hij had geleerd te beoordelen en onder zijn controle te brengen.echter, wanneer Frost (of tenminste de spreker van zijn gedicht) zegt dat hij graag ’terug wil komen en opnieuw wil beginnen’, is er een gevoel van weemoed dat veel groter is dan berkenzwaaien, wat duidt op het ijdele verlangen van de volwassene om terug te keren naar zijn kindertijd en zijn leven opnieuw te leven. Echter, de nuchtere redelijkheid keert terug, en de spreker zegt dat hij de natuur niet echt achter zich wil laten, want ‘de aarde is de juiste plek voor liefde’. Niettemin, wanneer zijn tijd om te sterven komt, zou hij graag sterven terwijl hij in een berkenboom klimt, die naar de hemel klimt (let op het zeldzame gebruik van cursief om het idee te benadrukken van weg te gaan van de aarde, en de natuur, naar de dood), totdat de berkenboom hem op het laatste moment terug naar de aarde zwaaide.

‘berken’ is geschreven in blanco vers: unrhymed jambische pentameter. Dit betekent dat er (meestal) tien lettergrepen per regel zijn, met de lettergrepen gerangschikt in vijf metrische voeten, in dit geval iambs, die bestaan uit een onbeklemde lettergreep gevolgd door een gestresste lettergreep. Frost was dol op het gebruik van blanco vers in zijn poëzie: omdat het dicht bij de ritmes van de reguliere menselijke spraak in de Engelse taal, het weerspiegelt zijn homespun, omgangstaal stijl. In het geval van’ berken ‘ past het onverhymde jambische pentameter ritme bij de meditatieve, reflecterende modus van het gedicht.