08.11.2018

De vraag van de tweede Wereldoorlog herstelbetalingen is nog steeds open, en Duitsland moet betalen, zegt historicus Karl Heinz Roth. Maar Polen, Griekenland en andere landen zouden moeten samenwerken.

DW: de regeringen in Athene en Warschau zijn van mening dat de kwestie van de schadevergoeding niet voorbij is. Wat zijn de belangrijkste verschillen in herstelbeleid en schulden tussen Griekenland en Polen?Karl Heinz Roth: de verwoesting in Polen was ongetwijfeld het grootst waar de Duitsers met systematische planning binnenvielen. Onder het Generalplan Ost wilden ze Polen Germaniseren. De situatie was anders in Griekenland, waar de Duitsers alleen probeerden om marine-en luchtbases op te zetten in Thessaloniki en Kreta. Ze waren ook op zoek naar potentiële collaborateurs aan de kant. De nazi ‘ s werden overweldigd door de heftigheid van het verzet en reageerden met zinloze bloedbaden. Maar er was geen planning achter hun acties.

daarnaast zijn er de cijfers. In Polen werden 5,4 miljoen burgers gedood door de nazi ‘ s, in Griekenland waren het 330.000. Het kwantitatieve verschil geldt ook voor andere aspecten. Zowel Polen als Griekenland hebben geleden onder het lot van de zogenaamde “kleine bondgenoten.”Ze werden naar de marge geduwd in het herstelbeleid, waarvan de effecten nog steeds voelbaar zijn.

Je opende je boek met het onderwerp van de herstelbetalingen voor Griekenland bij het begin van de schuldencrisis en u stelde het idee dat de schuld worden afgehandeld in overeenstemming met de gedwongen leningen aan de griekse nationale bank door de Nazi ‘ s tijdens de tweede WERELDOORLOG. Hoe realistisch was die suggestie?

Het idee had een aantal dingen gaande voor het, maar ik ben verder gegaan. Het voorstel kwam onder andere van economen die Berlijn wilden herinneren aan de enorme schuldverlichting . In de Londense schuldovereenkomst werd meer dan 50 procent van alle schuld van de Duitse overheid geannuleerd.

ondertussen ben ik gaan geloven dat er verschillende factoren spelen. Compensatie is een ethische kwestie en mag niet worden gekoppeld aan de huidige economische problemen. In de nieuwe editie ben ik ook in gesprek met economen die , bij het berekenen van hun herstelschuld, de berekende waarde van de vernietiging en humanitaire schade hebben omgezet in een fictieve lening en vervolgens rente hebben toegevoegd. Dit commercialiseert de reparatieschuld. We hebben afgezien van het opnemen van interesse in onze eigen berekeningen. Dit is soms nadelig voor schuldeisers, maar is onbetwistbaar.

Lees meer: kunnen voormalige Duitse koloniën schadevergoeding eisen?

tot welke cijfers bent u gekomen?de basiswaarde van alle verwoesting en schade uit de Tweede Wereldoorlog waarvoor de Duitsers zich moeten verantwoorden, bedraagt bijna 500 miljard dollar in 1938. Dat is nu bijna 7,5 biljoen euro, zonder rente en samengestelde rente. Voor Polen verwachten we 78 miljard dollar in 1938. Vandaag is dat 1 biljoen euro. Dat is ook de figuur die de fractie van de Poolse politicus Arkadiusz Mularczyk noemde.

in het huidige Griekenland is dat het equivalent van €190 miljoen ($217 miljoen). Aangezien we geen rente toevoegen, zitten we in het geval van Griekenland ver onder de officiële cijfers, die oplopen tot 380 miljoen euro. Het zal nooit mogelijk zijn om zo ‘ n hoge schuld terug te betalen. Het zal altijd slechts gaan om het afbetalen van een klein deel, misschien een tiende of een vijfde, omdat Duitsland verplicht is schadevergoeding te betalen.de Duitse regering erkent de morele schuld voor haar Nazi-verleden, maar is ook van mening dat de kwestie van de schadevergoeding adequaat is aangepakt. Reageren op de eisen van één land over deze kwestie zou hetzelfde zijn als het openen van de doos van Pandora.

dat kader moet worden geopend. De eisen van Griekenland en Polen kunnen slechts de eerste stappen in dit proces zijn. Er zijn andere landen geweest met soortgelijke initiatieven – tsjechië, hongarije, italië, het voormalige Joegoslavië. Ik denk dat we een multilaterale oplossing nodig hebben. De beste optie is een gezamenlijke aanpak van Griekenland, Polen, het voormalige Joegoslavië, Italië en andere landen, op basis van de 2-plus-4-overeenkomst .

Lees meer: gestolen lening van de nazi ‘ s van de Griekse bank: zal Duitsland het terugbetalen?de overeenkomst was in feite een vredesverdrag dat de kwestie van de schadevergoeding niet aanpakte – ten nadele van de landen die het Verdrag niet ondertekenden. Het betekent dat de Overeenkomst voor hen niet bindend is, in overeenstemming met het internationaal recht, dat daarover heel duidelijk is en de Duitse regering weet dat ook. Zij weet dat de verplichtingen die zij heeft niet onder de verjaringstermijn vallen en dat er niets is geregeld. Het hangt allemaal nog steeds in de lucht.Berlijn vreest niet meer dan een gezamenlijke aanpak van de bovengenoemde landen. Er is zelfs een commissie hiervoor en dat is de OVSE, die een scheidsgerecht heeft, hoewel er nooit een beroep op is gedaan. Het gebruik ervan zou het voordeel hebben dat niet-EU-landen zoals Wit-Rusland en Oekraïne aan de onderhandelingstafel komen.in Polen is het debat over schadevergoeding zeer emotioneel. Wat is uw ervaring in Duitsland?

Ik ben zwaar aangevallen en er zijn klachten geweest. Er zijn ook beschuldigingen geweest op sommige bijeenkomsten over ons boek over herstelbetalingen. Ik heb ook veel steun ontvangen bij boeklezingen, maar vooral, er is stilte geweest.Karl-Heinz Roth is een historicus en arts. Hij werkt voor de Stichting Sociale Geschiedenis van de 20ste eeuw. Hij is medeauteur van het boek “Reparationsschat” dat binnenkort in het Engels, Grieks en pools zal verschijnen.