economen Robert M. Dunn, Jr. en John H. Mutti merken op dat financiële markten gegevens kunnen genereren die niet in overeenstemming zijn met de rentepariteit, en dat gevallen waarin aanzienlijke covered interest arbitrage-winsten haalbaar leken, vaak te wijten waren aan activa die niet dezelfde perceptie van risico delen, het potentieel voor dubbele belasting als gevolg van verschillend beleid, en de bezorgdheid van beleggers over het opleggen van deviezencontroles die lastig waren voor de handhaving van termijncontracten. Sommige gedekte rentearbitrage mogelijkheden lijken te bestaan wanneer wisselkoersen en rentetarieven werden verzameld voor verschillende perioden; bijvoorbeeld, het gebruik van dagelijkse rente en dagelijkse sluitingskoersen zou de illusie kunnen wekken dat arbitrage winsten bestaan. Economen hebben een reeks andere factoren voorgesteld om rekening te houden met waargenomen afwijkingen van de rentepariteit, zoals een verschillende fiscale behandeling, verschillende risico ‘ s, deviezencontroles van de overheid, onelasticiteit van vraag of aanbod, transactiekosten en tijdsverschillen tussen het observeren en uitvoeren van arbitragemogelijkheden. Economen Jacob Frenkel en Richard M. Levich onderzocht de prestaties van de gedekte rentearbitrage strategieën tijdens de jaren 1970 flexibele wisselkoers regime door het onderzoeken van transactiekosten en verschillen tussen het observeren en uitvoeren van arbitrage mogelijkheden. Aan de hand van wekelijkse gegevens schatten zij de transactiekosten en evalueerden zij hun rol bij het verklaren van afwijkingen van de rentepariteit en stelden zij vast dat de meeste afwijkingen konden worden verklaard door transactiekosten. Het in aanmerking nemen van transactiekosten was echter geen verklaring voor waargenomen afwijkingen van de gedekte rentepariteit tussen schatkistpapier in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk. Frenkel en Levich stelden vast dat het uitvoeren van dergelijke transacties slechts illusoire mogelijkheden voor arbitragewinsten opleverde, en dat bij elke uitvoering het gemiddelde winstpercentage zodanig daalde dat er geen statistisch significant verschil was ten opzichte van nulrendement. Frenkel en Levich concludeerden dat onbenutte mogelijkheden om winst te maken niet bestaan in gedekte interest arbitrage.

aan de hand van een tijdreeksdataset van dagelijkse contante en termijn USD / JPY wisselkoersen en korte rente met dezelfde looptijd in zowel de Verenigde Staten als Japan, analyseerden de economen Johnathan A. Batten en Peter G. Szilagyi de gevoeligheid van de termijnmarkt prijsverschillen voor korte renteverschillen. De onderzoekers vonden bewijs voor aanzienlijke variatie in de gedekte rentepariteit afwijkingen van het evenwicht, toegeschreven aan transactiekosten en marktsegmentatie. Zij stelden vast dat dergelijke afwijkingen en arbitragemogelijkheden in het jaar 2000 bijna volledig waren verdwenen. Batten en Szilagyi wijzen erop dat de moderne afhankelijkheid van elektronische handelsplatformen en real-time evenwichtsprijzen de historische omvang en reikwijdte van de mogelijkheden voor interestarbitrage lijken weg te nemen. Nader onderzoek van de afwijkingen bracht een langdurige afhankelijkheid aan het licht, die in overeenstemming bleek te zijn met andere aanwijzingen voor tijdelijke langetermijnafhankelijkheden die zijn vastgesteld in de opbrengsten van activa uit andere financiële markten, waaronder valuta ‘ s, aandelen en grondstoffen.de economen Wai-Ming Fong, Giorgio Valente en Joseph K. W. Fung onderzochten de relatie tussen gedekte rentepariteitsarbitrage en marktliquiditeit en kredietrisico aan de hand van een dataset van tick-by-tick spot en forward wisselkoerskoersen voor de Hongkongse dollar ten opzichte van de Amerikaanse dollar. Uit hun empirische analyse blijkt dat positieve afwijkingen van de gedekte rentepariteit inderdaad het liquiditeits-en kredietrisico compenseren. Na deze risicopremies te hebben verantwoord, toonden de onderzoekers aan dat kleine resterende arbitragewinsten alleen toevloeien aan die arbitrageurs die in staat zijn om lage transactiekosten te onderhandelen.