Mozi: No Aggression, But Universal Love

By WEN HAIMING

MOZI (ca. 475-395 v.Chr.) was een van de vele filosofen in de volatiele Pre-Qin periode (vóór v. Chr. 221 toen de staat Qin andere zes koninkrijken annexeerde en China Verenigde) die zich inzetten voor het herstel en revisie van de sociale orde. = = biografie = = Mozi werd geboren in de staat Lü (in de huidige provincie Shandong), maar bracht het grootste deel van zijn leven door in de staat Song (in de huidige provincie Henan). Hij studeerde Confucianistische theorie in zijn vroege jaren, en later vestigde zijn eigen school van denken Mohisme, die Confucianisme op vele fronten uitdaagt. Mozi reisde door de staten om zijn politieke ideeën te verkopen aan de heersers, die hem echter de koude schouder gaven. Deze grote denker heeft nooit een hoge officiële positie gehad in zijn leven.

nog steeds was het Mohisme even invloedrijk als zijn rivaal Confucianisme in de Pre-Qin periode. Mozi bracht een systeem van politieke en sociale filosofie voort. Het waren zijn volgelingen die zijn werk samenstelden in een boek dat naar hem vernoemd is, maar dat eigenlijk ook de crème van het Mohistische denken bevat die door latere generaties is ontwikkeld. Mozi heeft secties die zich richten op de studie van de logica, die de analytische geest van de oude Chinese filosofen illustreren. Toen de Chinese filosofie in de moderne tijd onderdeel werd van een dialoog met het Westen, werd de lang vergeten mohistische logica herontdekt om de bewering te ondersteunen dat Chinese filosofieën vanaf het begin een analytische mentaliteit vertoonden.

oppositie tegen oorlogvoering en voorspraak van universele liefde

Mozi, net als Da Vinci, was veelzijdig. Naast zijn prestaties in de filosofie, was hij in zijn tijd een groot wetenschapper. Er werd gezegd dat hij veel wapens en machines uitvond, waaronder een houten vogel die kon vliegen. In tegenstelling tot de inherente adel van Confucianisme, Mohisme heeft de gemeenschappelijke touch, en is getint met idealisme. Mozi ontkende de rationalisatie van de oorlog volledig, en “geen agressie” is het belangrijkste principe van zijn politieke houding. The work that remains vertelt het verhaal van een groot denker die ook een doener was; toen hij hoorde dat de staat Chu een aanval op Song plande, liep hij tien dagen en nachten naar Chu om de heersers ervan te overtuigen om van gedachten te veranderen. Hij betoogde dat oorlogen bedoeld waren om het fysieke bestaan van individuen te vernietigen, en als mensen het leven van anderen evenveel respecteerden als het eigen leven, zouden ze nooit oorlog voeren. het principe van” universele liefde “(Jian ‘ai) is de premisse voor Mozi’ s veroordeling van de oorlog. Willekeurige en onvoorwaardelijke liefde is dat wat universeel wordt uitgebreid, met andere woorden, ongeacht de persoonlijke relatie die ermee gepaard gaat. Mozi zei dat het ten goede komt aan de minnaar en de geliefde, en het falen om universeel lief te hebben veroorzaakt sociale onrust. Een dergelijke tolerantie, zei Mozi, is mogelijk als mensen andermans thuisland, familie en leven als hun eigen zien. Mozi ‘ s idee is dicht bij die van de christelijke leer, die leert dat alle schepselen van God gelijk zijn.

helaas wordt de weldadigheid die Mozi beweerde vaak gelabeld als een oude vorm van utilitarisme omdat hij het punt maakte dat mensen elkaar zouden moeten helpen op grond van het feit dat ze uiteindelijk zelf zouden worden geholpen. Om hem nog meer utilitaristisch te laten klinken, benadrukte Mozi dat zijn leer het grootste aantal mensen de grootste winst bracht. In een periode die werd geteisterd door hevige strijd tussen staten en volkeren en de diepe vijandigheid die heerste, inspireerde een geest van altruïsme verzoening en eenheid. Mensen aansporen om verder te reiken dan hiërarchische en geografische divisies om de melk van menselijke vriendelijkheid af te tappen, is dit begrip nog steeds relevant vandaag de dag, het stimuleren van onze wens om een imperfecte wereld te zetten in een betere plek.

Mozi geloofde in de wil van de hemel. Hij dacht dat de hemel Een wil en beschikking bezat, en de heersers op aarde waren haar zonen. De hemel kon mensen belonen of straffen voor hun prestaties, dus heersers moeten voorzichtig zijn in het omgaan met hun plichten. Mozi beweerde dat het de wens van de hemel was dat de mensheid elkaar liefheeft en helpt, en dat allen aan dit principe moeten voldoen. Overtreders zouden worden gestraft door de goden en geesten die door de hemel werden gezonden om gerechtigheid te verlenen. Het bestaan van onsterfelijke wezens werd ook als vanzelfsprekend beschouwd, en zij werden beschouwd als wijzer dan mensen, inclusief koningen. Mozi ‘ s intentie om ontzag uit te lokken voor goddelijke krachten weerspiegelt een verzet voor de heersende heersende klasse en mededogen en zorg voor het gewone volk.